Eindelijk het wilde leven in Oz!

Wanneer je uiteindelijk 1 kangoeroe hebt gezien dan wordt je echt doodgegooid met die dingen. Schijtziek worden we ervan! Ze springen zo grappig dat je zin hebt om ze te pesten, maar ze zijn veel sterker en sneller dan jij. Kijk nu met heel andere ogen naar Skippy.
De afgelopen weken hebben we met onze kar Tuffer de oostkust afgestruind van Wollongong naar Byron Bay om de mooiste stranden en zo veel mogelijk wildlife te vinden. Tuffer bleef ons erg trouw en we ontmoeten veel andere reizigers die ook allemaal hun bus een naam hebben gegeven. De wildlife bleef soms een beetje achter, want als je de Aussies vroeg om "masseer je plekje" te spelen, dan liepen ze hard weg.
In Yamba zag ik mijn eerste Australische slang, deze glipte vanuit de bosjes zo tussen Erwin's benen door! Gelukkig had hij het zelf niet door... In Yamba ontmoetten we ook een surfdude uit Melbourne, die on tour was door heel Australië heen met zijn hele 1 mans band. Hij speelde voorheen in het voorprogramma van Donovan Frankenreiter en nodigde ons uit om naar een optreden te komen. Was heel vreemd, want het bleek in een bowlingclub te zijn waar ze bezig waren met een kampioenschap eh.. poolbiljart. Hij was daar geweldige muziek aan het maken maar wij waren zo'n beetje de enige toeschouwers. Ik had nog met een heel echte aboriginal gesproken, maar toen ik een foto van hem wou maken en zijn handtekening wou vragen vond Erwin dat het tijd was om te gaan. Byron Bay was relaxed, veel te doen en erg druk. Kwamen voor de 5e keer dezelfde meiden tegen waarmee we veel lol hebben gehad en Byron heel onveilig hebben gemaakt.
Omdat we natuurlijk cultureel verantwoord bezig wilden zijn, hebben we een bezoek gebracht aan het Surf Legend Museum van Scott Dillon, een echt vies oud mannetje. We kwamen niet meer bij hem weg, hij moest en zou alle foto's van mooie meiden die bij hem gelogeerd hadden laten zien. (en hij stonk ook nog!)
We hebben een bezoek gebracht aan verschillende regenwoudjes het grootste gedeelte is jammer genoeg verloren gegaan. Vooral het bezoek aan het Sea Acres Rainforest bleef ons bij. Het was al vrij laat dat we de wandeling begonnen, maar de meneer bij de ingang zei dat we makkelijk voor sluitingstijd van het park de route af zouden hebben. Erwin ging helemaal uit zijn dak; overal lianen waar je in kon hangen of de grootste klimbomen die hij ooit had gezien. Ik moest hem letterlijk soms meesleuren en hij bleef maar foto's nemen. Toen we eindelijk de uitgang van het bos hadden gevonden waren de hekken natuurlijk gesloten... Wij roepen en schreeuwen, maar ze hadden ons aan ons lot overgelaten daar. Erwin had honger en wilde al lootjes gaan trekken voor wiens arm we als eerste zouden verorberen. Pas nadat ik hard "FIRE, FIRE!" begon te roepen kwam een vrouwtje geschrokken ons helpen.
Koala's hadden we nog steeds niet gezien, dus zijn we maar naar het Koala Wildlife Center geweest, waar je die schattige beestjes mocht aaien en de andere typisch Australische beestenboel kunt bewonderen. Koala's zijn eigenlijk best suf, want ze slapen 20 uur op een dag en voor de rest eten ze. Snap niet dat zo'n beestje nog tijd heeft om overgereden te worden op de snelweg. In dit park mocht je ook tamme Kangoeroes aaien, wat we natuurlijk gretig deden. Sommige waren 3x zo groot als de kleine kindjes en wij wachten vol ongeduld tot er 1 een stomp van ze zou krijgen. Gebeurde niet jammer genoeg, ze stoppen vast spierverslappers in hun voer... Erwin had vriendjes gemaakt (dacht hij) met een Galah papagaai. Hij was hem heel lief aan het aaien tot de papagaai met al zijn klauwtjes en snavel in zijn vinger hing. Erwin schreeuwde het uit van de pijn en het bloedde als een rund. Ik heb er echt niet om gelachen hoor! Moehaha!
We hebben net afscheid genomen van een kudde Canadezen waar we mee optrokken. Ze leerden ons het spelletje Assholes en ik was steeds de Asshole. Snap niet waarom?!
Nou ja, nog een week te gaan en we moeten Tuffer jammer genoeg verkopen. Aussie bevalt ons wel, hoop dat we nog eens terugkomen!