Ongedierte en mooie golven in Medewi

De afgelopen 2 weken stonden in het teken van vette golven en relaxte surfdudes/babes. Zo relaxed begon het voor mij trouwens niet. De avond voor we vertrokken naar Medewi, west Bali, lieten we nog even snel al onze kleding wassen. Het enige wat ik nog schoon had was een oud T-shirt en een broek die ik al maanden niet had gedragen. Tijdens het uit eten gaan begonnen mijn benen opeens heel erg te jeuken, werd er helemaal gek van. Binnen mum van tijd waren we weer terug in het hotel en gooide ik die broek uit. Kon er niets vreemds in vinden maar mijn hele benen en billen zaten onder de rode vlekken en bulten. Het duurde 4 dagen voor ik een beetje normaal kon zitten! Wil niet weten wat het geweest was...
Medewi staat bekend om zijn lange linkse golven en daar is ook alles mee gezegd. Behalve een aantal Warungs en hotelletjes is er ook echt verder helemaal niets. We verbleven bij Gede Homestay in een heel leuk bungalowtje voor nog geen 4 euro per nacht. Het restaurantje wat erbij hoorde had prachtig uitzicht op de golven en was ook de centrale ontmoetingsplaats voor alle surflunatics. We leerden hier dan ook veel leuke mensen kennen met soms ongelofelijke achtergronden. We hadden bijvoorbeeld 2 prof snowboard(st)ers in ons midden, een cameraman van Discovery Channel en National Geografic, en een ex-chirurg die nu bergen beklimt als baan (wat doet die hier?!). Ook de locals zijn hier heel vriendelijk. Ze komen altijd een praatje houden, surfen en voetballen graag met je en zijn altijd in voor een geintje. Heel anders dan in Kuta!
We hoorden dat er hoge golven verwacht werden, er stonden namelijk al een aantal beroemde 'big wave riders' op scherp in Kuta. Uiteindelijk kwamen er golven van 20 ft aan in Bali, maar gelukkig niet waar wij zaten. In Medewi werden ze niet veel hoger dan 10ft, maar ik kan je vertellen, dat is hoog genoeg! Erwin was in ieder geval erg tevreden.
Het eten was goed, maar het blijft natuurlijk Indonesië. De kip werd vers voor je geslacht, zo open en bloot waar je het kon zien. Erwin ging er nog bijstaan om ze te vertellen dat we in Nederland eerst hun nek breken voor het keeltje wordt opengesneden, maar dat vonden zij niet nodig. Ze lieten de kip rustig doodbloeden. Je zult wel begrijpen dat we sindsdien erg weinig kip hebben gegeten!
Medewi ligt in 'The middle of nowhere", dit betekent geen telefoon en geen Internet. We moesten om een vliegticket te boeken 40 minuten met de taxi rijden om in Negara, het eerste stadje met Internet te komen. Zelfs in Negara moest je duimen dat je Internet kon vinden, de computers waren nogal vaak stuk. Tijdens onze eerste vruchteloze internetzoektocht vonden we gelukkig wel een motorbike-race. Dit grootse Event werd eens per jaar gehouden, dus we vielen met ons neus in de boter. Nooit geweten dat we dat leuk zouden vinden! Nou moet ik toegeven dat het vooral leuk was vanwege al die gruwelijke valpartijen, de 'bijna ongelukken' en de stoere Indonesische toeschouwers die me aan tieners deden denken die bij de botsautootjes cool staan te wezen. Minder cool was de terugweg, waar we zelf 1001 doden stierven vanwege het feit dat ze hier standaard op het midden van de weg rijden omdat er zoveel gaten in de rijbaan zitten. Deze weg wordt ook wel de dodenweg genoemd, omdat er dagelijks ongelukken gebeuren. Hmmm...
De tweede week Medewi ging het Balinese eten eindelijk zijn tol eisen; Erwin zat aan de diarree en Ierse surfdude Ian kon juist al dagen niet naar het toilet. Ze waren erg jaloers op elkaar! Ik voelde me nog steeds prima, was erg blij dat ik van die bulterige benen af was. Jammer genoeg weet ongedierte mij altijd weer te vinden! Het viel ons al op dat iedere morgen de deksel van het doucheputje eraf lag, ook merkten we dat onze Indonesische specerijen opgepeuzeld waren net als een zakje supersterke pijnstillers(?). Anderen gingen ervan uit dat een rat een heerlijk pijnloze avond heeft gehad, ik hield het liever op een verdwaald eekhoorntje ofzo. Iedere avond zetten we een emmer water op het doucheputje zodat de indringer hopelijk naar de buren zou gaan. We waren het alweer bijna vergeten totdat ik eergisteren vanuit een diepe slaap ruw wakker werd gemaakt. Er was iets ondefinieerbaars met veel paniekerige pootjes op mijn gezicht gevallen en weer weggerend, terwijl ik binnen een tiende van een seconde hyperventilerend boven op Erwin sprong (hij vond dit trouwens minder leuk dan je zou verwachten). We konden jammer genoeg geen teken van leven vinden, maar telkens als ik het licht uitdeed hoorde ik iets vlakbij piepen en lopen. Ik deed geen oog meer dicht. Je zult wel begrijpen dat we niet veel langer meer zijn gebleven. Vandaag zijn we met Muklis, een local die naar Frankrijk mag om met een belangrijke surfcontest (QWS) mee te doen, meegereden terug naar Kuta. Even wat dingen regelen en dan.... Nou ja, dat horen jullie snel!