Wilde verhalen, maar echt waar... Echt!

We zitten nu helemaal in het ‘Wild Coast’ leven. Erwin heeft het echt superdruk met surflessen, massages en het organiseren van activiteiten, ik vermaak me nog prima achter de bar en ben bezig met de nieuwe brochure. De collega’s zijn stuk voor stuk geweldig, de sfeer is altijd goed. Erwin en ik hebben zelfs al onze Xhosa naam gekregen! Zo vaak mogelijk sneaken we er tussen uit en gaan we naar Mdumbi om te slapen in The African Pot, waar we gasten laten proeven van het ‘simpele leven’, waar geld nog weinig betekenis heeft en waar hun eigen regels gelden boven de wetten van de regering. Ieder dorp heeft zijn eigen Chief. Als er iets aan de hand is, wordt eerst de Chief geraadpleegd, deze zorgt dat het opgelost wordt. Deze meestal oude man wordt dan ook het meest gerespecteerd in het dorp. Op de route naar Mdumbi (3-5 uur lopen, ligt aan het tempo van onze gasten), wandelen we door verschillende dorpen en de mooiste landschappen. Iedere keer dat we heengingen, nu al zo’n zeven keer, gebeurde er wel weer wat. De keer die ons beiden het meest zal bijblijven was de eerste keer dat we de tocht in ons eentje begeleidden (we nemen de gasten mee naar Mdumbi, koken voor ze, nemen ze mee naar de lokale Shebeen/kroeg en/of surfsessie en zorgen voor een shuttle terug naar Coffee Bay de volgende dag.). Voor de veiligheid namen we een van de honden mee, de ex-politiehond Sasha. Al na ongeveer een half uur lopen kwamen er opeens 2 worstachtige honden aan, met korte poten en lange oren. We moesten erg om ze lachen, gewoon omdat ze er zo lelijk uitzagen. Het begon vervelend te worden toen we merkten dat ze ons bleven volgen en dat ze zich niet lieten wegjagen. Het waren duidelijk rashonden, dus ze moesten wel van iemand zijn. Toen we in de buurt van Umtata River kwamen, zagen ze opeens een groep geiten. Voor we het wisten ontpopten ze zich als echte jachthonden en ze renden achter de geiten aan. Je kon zien dat het proffessionals waren, want ze slaagden er snel in om een jong geitje te scheidden van de groep. Het geitje verdween in de bosjes, met de honden erachteraan. We konden niets doen om ze in toom te houden, ze luisterden duidelijk niet naar ons. De honden renden weer weg uit de bosjes en we hoorden het kleine geitje mekkeren. Gek genoeg was het geitje zelf niet te vinden in de dichte bush-bush. We gingen ervan uit dat het geitje gewoon om zijn moeder aan het roepen was en liepen verder. Bij Umtata River aangekomen, moesten we met een roeiboot de rivier over. We zeiden onderweg nog tegen de bootman dat als er iets met het geitje was dat ze maar naar Bomvu moesten komen, toen we opeens allemaal mensen de heuvel af zagen komen rennen. In Xhosa riepen ze dat we terug moesten komen, en dat deed de bootjongen dus. Ze vertelden ons dat het geitje gewond was en dood zou gaan, dus dat we 300 Rand moesten betalen. Wij probeerden uit te leggen dat deze honden niet van ons waren, maar dat geloofden ze natuurlijk niet. Ze volgden ons, dus ze moesten wel van ons zijn. Natuurlijk wilden we bewijs zien van het slachtoffer en het geitje werd snel gebracht. Het arme beestje zat onder het bloed en was een beetje suf, waarschijnlijk van de schrik. Ik besloot hem schoon te maken en ontdekte dat het alleen een scheur in zijn oor was die hevig bloedde. We probeerden de eigenaar duidelijk te maken dat het geitje het zal overleven en een grote, dikke, sappige en lekkere geit gaat worden, maar ze leken niet makkelijk overtuigd. We moesten het maar met de Chief overleggen, volgens hun. Inmiddels was het hele dorp zo ongeveer uitgelopen om te zien wat er aan de hand was. Met het geitje in onze armen klommen we met z’n allen de heuvel op, waar verderop de Chief al onze kant op werd gedragen, omdat hij zelf niet meer kon lopen. Ergens in het midden werd de vergadering gehouden, hoewel iedereen vriendelijk was, was het een zeer serieuze zaak. Toen de mensen het verhaal aan de Chief aan het uitleggen waren, wezen ze opeens allemaal naar Sasha; “This one has to die, this one has to die!”. Sasha had had haar staart tussen haar benen en was doodsbang, ze moet het gevoeld hebben. Wij wezen uit alle macht naar de twee worstenhonden die heel onschuldig van ver vanaf een heuvel zaten toe te kijken; “No, those ones did it, you can kill them!”. Zo wanhopig werden wij ervan. Uiteindelijk na veel moeilijk kijken besloot de Chief dat we 150 Rand moesten betalen en dat de twee worstenhonden achter moesten blijven. Zo gezegd zo gedaan, we waren allang blij dat we verder mochten met Sasha aan onze zijde. Snel weer naar de boot gegaan en om het verhaal nog gekker te maken, zagen we ineens een haai in de rivier! De rivier loopt uit op de zee, en is daarom een favoriete jachtplaats voor verschillende haaiensoorten waaronder de Bullshark. Twee dagen daarvoor had Erwin deze rivier nog met verschillende gasten overgezwommen!!! De dorpelingen waren in rep en roer vanwege deze haai en voor we het wisten sprongen de twee worstenhonden het water in om onze boot te volgen. Wij hoopten stiekem dat de haai de honden zou pakken, want er was nog veel meer loslopend vee aan de andere kant van de rivier, maar de haai bleek geen honger te hebben. Uiteindelijk kwamen we erachter dat deze twee honden bij een sjiek hotel hoorden, waar we ze hadden terug gebracht. De eigenaar betaalde ons de 150 Rand terug en bedankte ons voor het redden van zijn honden. Hmmm, sommige dingen kun je maar beter niet vertellen...! Achteraf hebben wij en de gasten die met ons mee waren, een moeder en dochter, er erg om gelachen. Een andere keer kwamen we in Mdumbi aan en bleken er 3 vrienden van Karl in The African Pot te zitten; een blinde met 1 been en veel humor, een chef-kok en een duiker. Ze hadden de hele vriezer gevuld met Crayfish, wat illegaal is omdat dit het seizoen er niet voor is, dus waren we genoodzaakt alles diezelfde avond nog op te eten. Hmmm! Erwin had er 4 op, ik zat na 1,5 al propvol. De blinde man had er zelfs 11 op! Die vrienden waren twee dagen later zeer gechoqueerd omdat onze buurman, Max, een fles alcohol gestolen had. De dorpsoudsten, waaronder de Chief hadden besloten dat deze man een lesje moest leren. Hij werd door verschillende dorpelingen vanaf een heuvel naar beneden gesleurd en ze lieten toen de kinderen verplicht toekijken hoe de man met stokken en flessen inelkaar geslagen werd. Het was zeer heftig, ze toonden geen genade. Hierna werd de man verstoten uit de community en werd teruggestuurd naar Coffee Bay, waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Lekker is dat!! In Mdumbi wordt dus niet vaak iets gestolen, we hoeven de Backpacker ook nooit op slot te doen.
Ik ben ook weer aan het paardrijden, de paarden die bij Bomvu Backpackers horen zijn ontzettend lief. Erwin is nu ook aan het leren paardrijden en het gaat hem goed af. De eerste keer dat we op pad gingen, was meteen een goede vuurdoop. We vertrokken met stralend weer, maar toen we net bij het einde van het strand waren, kwam er vanuit het niets een zwarte regenwolk aan. Binnen mum van tijd veranderde het weer van heet en stralend, in guur en nat. De regen was zo intens dat ik mijn ogen niet meer open kon houden, anders zou ik mijn contactlenzen kwijtraken. Gelukkig wisten de paarden de weg en gingen zo snel als ze konden richting thuis. Helemaal doorweekt kwamen we weer bij Bomvu aan, waar we ontdekten dat onze tent open stond. Lekker dagje dus, ja! Nu is Erwin aan het werk met Erik, een jongen uit Utrecht die les gaat geven op de lokale school hier. Samen zijn ze doelen aan het bouwen voor het voetbalveld, ze zijn dus zeer populair bij de kinderen. De school is een aardig mooie school voor afrikaanse begrippen, maar nog steeds erg armoedig. De leraren zijn misschien het ergst, zelfs het hoofd van de school komt nooit op tijd. Als ze er om 10 uur zijn in plaats van 8, dan is dat normaal. Kinderen van 17 kennen nog steeds de tafel van 7 niet, en zo zijn er veel voorbeelden.
Nou ja, er is hier veel te doen, zo veel dat ik eigenlijk geen foto’s van de surf heb genomen voor de surffanaten thuis. Ik beloof dat ik dat snel weer ga doen, echt!
Tot snel...