Groetjes uit de Rimboe!

Intro Mieke en Erwin
We wilden ze laten voelen hoe zwaar het is om met ons te reizen, dus zorgden we dat ze de eerste week zo weinig mogelijk slaap kregen, moehaha! Dat zal ze leren... We hebben John gevraagd zijn ervaringen van de eerste week op te schrijven; lees snel verder!

John;
Zoals het een echte Limmen betaamt, hadden wij ons goed voorbereid op alle mogelijke verrassingen die het stel rugzakken voor ons in petto mocht heben.
Daarnaast hadden we een crash cursus zonnebanken genomen, de mij een paar verbrande billen opleverde, waardoor ik tijdens de vliegreis constant aan mijn kont moest krabben.
In Kaapstad duurde het ongeveer een uur voordat rond 23:30 de cerimoniële groepsknuffel kon beginnen. Mieke legde in ‘t kort het programma van morgen uit; “Omdat jullie toch al veel in het vliegtuig geslapen hebben, gaan we om 02:00 richting Namibië vertrekken. Dan komen we om 7 uur in de avond in Windhoek aan”.
Wat uiteindelijk resulteerde dat Dian en ik alle standjes in de gehuurde Nissan Micra hebben uitgeprobeerd om de goede SLAAPhouding te vinden.
Tijdens een van mijn heldere momenten zei ik uit beleefdheid dat als het stel moe was, ik het stuur wel wilde overnemen. Prompt zat ik achter het stuur, die aan de verkeerde kant geplaatst was. Bleek dat die Afrikanen alles contra deden, wat ik pas door had toen iedereen paniekerig links, links begon te schreeuwen.
In Windhoek de auto bij een rugzakhotel geparkeerd en de volgende dag (weer) vroeg met een reisgezelschap genaamd “ Run with the Dogs” vertrokken. Het gezelschap bestond uit Britten, Yanks, één Schot, één Walesse en één Tsjechische, in total 16 personen inclusief reisleider Ronnie en Manfred.
De eerste dag sloegen we ons kamp op op een berg onder spiedende ogen van een stel bavianen. Dan zit je niet echt rustig in de openlucht WC.
Bij het opzetten werd de bus centraal neergezet en de 7 tenten in een halve crkel eromheen. En uiteraard een kampvuur om eventuele beren en tijgers op een afstand te houden.
Diezelfde middag hadden wij ons eerste wildlife ervaring met een lui paard en enkele cheeta’s, die door Whiskas gesponserd werden.
Tweede dag richting het Etosha natuurreservaat. Tijdens de rit ernaar toe ging de hele groep de competitie aan met Kampioen Erwin in het wild spotten. Zodra iemand iets zag bewegen, dan riep hij of zij “Stop, stop”. Dit resulteerde erin dat iedereen elke keer uit zijn stoel gelanceerd werd en voordat we het wild in de kijker kregen, was dat kreng er vaak al weer vandoor. Gelukkig zakte de na-ijver na de zoveelste antiloop, gnoe, gems- of steenbok en giraffe snel weg. En omdat Erwin toch al niet meer in te halen was met zijn (naar) wild staande ogen.
Op de volgende camping werd de plaats van bavianen overgenomen door jakhalzen, een soort valse kruizing tussen Trudy and een Jack Russell. Een van onze reisgenoten was zo slim of moest van zijn meissie zijn schoenen buiten de tent te zetten. Die zijn door de jakkies als souvenier meegenomen, waarvoor we ze erg dankbaar waren.
Tijdens de opvolgende dagen zijn we met de bus “Grazy Kudu” op zoek gegaan naar groot wild. Omdat er in Namibia water een schaars product is, was er bij elke waterbron of poel een concentratie van dieren te vinden. Bij de eerste waterpoel bevonden zich grote kuddes zebra’s, kudu’s, gemsbokken, antilopen en andere dieren. Echer omdat in de buurt van de poel een groep leeuwen zich strategisch hadden opgesteld, was er geen dier aan het drinken ondanks hun dorst. De leeuwen hoefden alleen maar te wachten totdat de dorst te groot werd. Om de tijd te doden, hadden de mannetjes een leeuwinnetje als gezelschap. Daar “mating” veel energie kost, laten ze normaal het jagen aan de vrouwtjes over. Een goede taakverdeling lijkt mij
Helaas mochten we de ontknoping niet meemaken tot verdriet van Mieke, die zo graag zo’n lief antiloopje had zien verscheuren door de leeuwen. Maar we moesten verder.
We zijn het er niet mee overeens wat nou het mooiste moment was: de waterpoel met de kudde olifanten, waarin duidelijk te zien was hoe de hiearchie was verdeeld of die met de twee neushoorn gezinnetjes. En er waren nog veel meer mooie momenten.
Mij persoonlijk sprak de laatste het meeste aan. ’S-Avonds in het licht van schijnwerpers, veilig vanaf een hoge plek genieten hoe de twee gezinnetjes niet al te zachtzinnig met elkaar aan het stoeien waren. Het was een fantastisch, bijna surrealistisch schouwspel of gewoon onwezenlijk, alsof je in een enorm filmtheater zat.
Dan was er onze ontmoeting met drie leeuwen, waarvan er een aanstalten maakte om juist op mijn plekkie omhoog te springen. Mijn hoed zat gelijk 10 cm hoger op mijn hoofd.
Niet te vergeten ons bezoek aan het Himbadorp, bekend van de TV docu Groeten uit de Rimboe. Wel niet dit dorp, maar om een vergelijking te geven. De vrouwen wassen zich hun hele leven niet, maar gaan af en toe naar de sauna om de poriën te reinigen. De sauna was niets meer dan een hut, met brandend houtskool en kruiden, die een hoop rook verspreiden. Daar moest je dan met je rok boven zitten en natuurlijk mocht Mieke dit uitproberen wat haar slecht afging vanwege een lange strakke rok. “Waarom ik?”
Wat ons bezoek een extra dimensie meegaf, was ene Jacob, een 3e generatie afstammeling van de Boeren. Jacob (28) vertelde ons dat hij op zijn twaalfde was geadopteerd door de Himba’s. Hij sprak de taal dan ook perfect. Inmiddels had hij 3 echtgenotes en verschillende kinderen. Eén ervan, een dochter van 14 had inmiddels een kind, wat hem de jongste opa ter wereld maakte, liet hij ons vol trots weten. Omdat deze borst naast zijn Himba hut, een groot huis op palen vlakbij had, kregen zijn verhalen en ideeën een andere betekenis. Dit werd nog eens versterkt nadat we zijn pa in de plaatselijke kroeg hadden ontmoet. In ieder geval heeft deze Jacob veel stof doen opwaaien tijdens de lange busrit en aan de eettafel. Uiteindelijk waren we er allemaal overeens dat Jacob gewoon zijn positie als éénoog in het land van de blinden misbruikte.
Altijd leuk een goed roddel figuur voor handen te hebben.
Ons gezelschap was behalve gemeleerd ook super gezellig. Bijvoorbeeld Nancy die haar dochter Joan (33) die al jaren ver weg van mammie in New York werkte en woonde, knuffelde als een baby van 8. Wat Joan zich welgevallig liet aanleunen.
Echter toen ik een keer mijn teen goed stootte en na met closetpapier verbonden in de bus aankwam, wierp Nancy zich op als zuster Nancy. Dit resulteerde erin dat mijn halve voet bedekt was met gifgroene, lichtgevend verband tot grote hilariteit van de groep. Helaas schaafde ik mijn arm dezelfde middag en riep Dian ondanks mijn protest Nancy weer te hulp. De rest laat zich raden.
Die lange busritten in die hitte werkt bij mij altijd op mijn slaapspieren. Dat is lastig vooral bij scherpe bochten. Eén keer werd ik na een bocht wakker op de schoot van mijn buurvrouw Joan, die mij dezelfde wederdienst leverde bij de volgende bocht. Om de een af andere reden is dit eenmalig gebleven.
Bij een van onze kampen, een hele luxe met zwembad bleek dat deze ’s-nachts door wilde olifanten werd bezocht. Nadat Ronnie had gezegd absoluut geen geluid te maken en je zaklantaarn niet te gebruiken indien je vreemde geluiden buiten hoorde, zijn Er en ik er in het donker uit gekropen om met vereende krachten olifantdrollen voor een van de tenten te deponeren. Dit voor de broodnodige (ont)spanning. Omdat er die nacht vlakbij een olifant flink had huisgehouden onder veel lawaai, was de ontdekking de volgende morgen aanleiding om de reispolissen er op na te slaan.
Echter na het nemen van een DNA test kwam men achter de ware toedracht en indentiteit van de dader Erwin, die de rest van de reis op zijn tellen moest passen.
Als jullie denken dat dit alles was, vergeet het maar. Na een busrit, die meer weg had van een achtbaan kwamen we in het versteende woud aan. Niets anders dan versteende bomen, die miljoenen jaren geleden door een vloedgolf honderden kilometers naar Namibië meegesleurd zijn.
En dan de tocht ter voet de bergen in naar een plek met allemaal pré-historische graveringen in rotsen, volgens onze gids een soort schoolbord.
Als toetje een bezoek aan een kolonie zeeleeuwen, die met duizenden tegelijk op het strand aan het werpen waren. Het stierf bijna letterlijk van de zeeleeuwenbaby’s. Op sommige plekken zwart van de lijkjes, een makkelijk en lekker hapje voor de alom aanwezige jakkies en hyena’s. Die laatste kregen we niet te zien, wel de resten van hun maaltijden, een en al botten over een grote oppervlakte.
Alleen een stank wat die beesten met elkaar produceren, ongelovelijk. Slimme Ronnie was zo slim om ons eerst uit te laten stappen en te vertellen dat hij de bus ’n paar kilometer verderop zou zetten om de lunch klaar te maken. Anders waren we linea recta de bus weer in gedoken.
Als afsluiting zijn we naar Swapkopmund gereden, een bijna geheel Duitse stad, waar de taal ook overwegend Duits was. Wel eerst een paar uur door de woestijn langs de kust waar het behoorlijk fris was vanwege de invloed van de Atlantische Ocean.
Na terugkomst in Windhoek zijn we met de Micra, die ondertussen een macro barst in de voorruit had, minimaal één uur sneller over de tocht terug naar Kaapstad gegaan met dank aan onze coureurs rugzakken.