Groetjes uit de Rimboe!
Door: John en Erwin is de fotograaf
Blijf op de hoogte en volg Erwin Duin en Mieke Limmen
28 December 2005 | Namibië, Windhoek
Intro Mieke en Erwin
We wilden ze laten voelen hoe zwaar het is om met ons te reizen, dus zorgden we dat ze de eerste week zo weinig mogelijk slaap kregen, moehaha! Dat zal ze leren... We hebben John gevraagd zijn ervaringen van de eerste week op te schrijven; lees snel verder!
John;
Zoals het een echte Limmen betaamt, hadden wij ons goed voorbereid op alle mogelijke verrassingen die het stel rugzakken voor ons in petto mocht heben.
Daarnaast hadden we een crash cursus zonnebanken genomen, de mij een paar verbrande billen opleverde, waardoor ik tijdens de vliegreis constant aan mijn kont moest krabben.
In Kaapstad duurde het ongeveer een uur voordat rond 23:30 de cerimoniële groepsknuffel kon beginnen. Mieke legde in ‘t kort het programma van morgen uit; “Omdat jullie toch al veel in het vliegtuig geslapen hebben, gaan we om 02:00 richting Namibië vertrekken. Dan komen we om 7 uur in de avond in Windhoek aan”.
Wat uiteindelijk resulteerde dat Dian en ik alle standjes in de gehuurde Nissan Micra hebben uitgeprobeerd om de goede SLAAPhouding te vinden.
Tijdens een van mijn heldere momenten zei ik uit beleefdheid dat als het stel moe was, ik het stuur wel wilde overnemen. Prompt zat ik achter het stuur, die aan de verkeerde kant geplaatst was. Bleek dat die Afrikanen alles contra deden, wat ik pas door had toen iedereen paniekerig links, links begon te schreeuwen.
In Windhoek de auto bij een rugzakhotel geparkeerd en de volgende dag (weer) vroeg met een reisgezelschap genaamd “ Run with the Dogs” vertrokken. Het gezelschap bestond uit Britten, Yanks, één Schot, één Walesse en één Tsjechische, in total 16 personen inclusief reisleider Ronnie en Manfred.
De eerste dag sloegen we ons kamp op op een berg onder spiedende ogen van een stel bavianen. Dan zit je niet echt rustig in de openlucht WC.
Bij het opzetten werd de bus centraal neergezet en de 7 tenten in een halve crkel eromheen. En uiteraard een kampvuur om eventuele beren en tijgers op een afstand te houden.
Diezelfde middag hadden wij ons eerste wildlife ervaring met een lui paard en enkele cheeta’s, die door Whiskas gesponserd werden.
Tweede dag richting het Etosha natuurreservaat. Tijdens de rit ernaar toe ging de hele groep de competitie aan met Kampioen Erwin in het wild spotten. Zodra iemand iets zag bewegen, dan riep hij of zij “Stop, stop”. Dit resulteerde erin dat iedereen elke keer uit zijn stoel gelanceerd werd en voordat we het wild in de kijker kregen, was dat kreng er vaak al weer vandoor. Gelukkig zakte de na-ijver na de zoveelste antiloop, gnoe, gems- of steenbok en giraffe snel weg. En omdat Erwin toch al niet meer in te halen was met zijn (naar) wild staande ogen.
Op de volgende camping werd de plaats van bavianen overgenomen door jakhalzen, een soort valse kruizing tussen Trudy and een Jack Russell. Een van onze reisgenoten was zo slim of moest van zijn meissie zijn schoenen buiten de tent te zetten. Die zijn door de jakkies als souvenier meegenomen, waarvoor we ze erg dankbaar waren.
Tijdens de opvolgende dagen zijn we met de bus “Grazy Kudu” op zoek gegaan naar groot wild. Omdat er in Namibia water een schaars product is, was er bij elke waterbron of poel een concentratie van dieren te vinden. Bij de eerste waterpoel bevonden zich grote kuddes zebra’s, kudu’s, gemsbokken, antilopen en andere dieren. Echer omdat in de buurt van de poel een groep leeuwen zich strategisch hadden opgesteld, was er geen dier aan het drinken ondanks hun dorst. De leeuwen hoefden alleen maar te wachten totdat de dorst te groot werd. Om de tijd te doden, hadden de mannetjes een leeuwinnetje als gezelschap. Daar “mating” veel energie kost, laten ze normaal het jagen aan de vrouwtjes over. Een goede taakverdeling lijkt mij
Helaas mochten we de ontknoping niet meemaken tot verdriet van Mieke, die zo graag zo’n lief antiloopje had zien verscheuren door de leeuwen. Maar we moesten verder.
We zijn het er niet mee overeens wat nou het mooiste moment was: de waterpoel met de kudde olifanten, waarin duidelijk te zien was hoe de hiearchie was verdeeld of die met de twee neushoorn gezinnetjes. En er waren nog veel meer mooie momenten.
Mij persoonlijk sprak de laatste het meeste aan. ’S-Avonds in het licht van schijnwerpers, veilig vanaf een hoge plek genieten hoe de twee gezinnetjes niet al te zachtzinnig met elkaar aan het stoeien waren. Het was een fantastisch, bijna surrealistisch schouwspel of gewoon onwezenlijk, alsof je in een enorm filmtheater zat.
Dan was er onze ontmoeting met drie leeuwen, waarvan er een aanstalten maakte om juist op mijn plekkie omhoog te springen. Mijn hoed zat gelijk 10 cm hoger op mijn hoofd.
Niet te vergeten ons bezoek aan het Himbadorp, bekend van de TV docu Groeten uit de Rimboe. Wel niet dit dorp, maar om een vergelijking te geven. De vrouwen wassen zich hun hele leven niet, maar gaan af en toe naar de sauna om de poriën te reinigen. De sauna was niets meer dan een hut, met brandend houtskool en kruiden, die een hoop rook verspreiden. Daar moest je dan met je rok boven zitten en natuurlijk mocht Mieke dit uitproberen wat haar slecht afging vanwege een lange strakke rok. “Waarom ik?”
Wat ons bezoek een extra dimensie meegaf, was ene Jacob, een 3e generatie afstammeling van de Boeren. Jacob (28) vertelde ons dat hij op zijn twaalfde was geadopteerd door de Himba’s. Hij sprak de taal dan ook perfect. Inmiddels had hij 3 echtgenotes en verschillende kinderen. Eén ervan, een dochter van 14 had inmiddels een kind, wat hem de jongste opa ter wereld maakte, liet hij ons vol trots weten. Omdat deze borst naast zijn Himba hut, een groot huis op palen vlakbij had, kregen zijn verhalen en ideeën een andere betekenis. Dit werd nog eens versterkt nadat we zijn pa in de plaatselijke kroeg hadden ontmoet. In ieder geval heeft deze Jacob veel stof doen opwaaien tijdens de lange busrit en aan de eettafel. Uiteindelijk waren we er allemaal overeens dat Jacob gewoon zijn positie als éénoog in het land van de blinden misbruikte.
Altijd leuk een goed roddel figuur voor handen te hebben.
Ons gezelschap was behalve gemeleerd ook super gezellig. Bijvoorbeeld Nancy die haar dochter Joan (33) die al jaren ver weg van mammie in New York werkte en woonde, knuffelde als een baby van 8. Wat Joan zich welgevallig liet aanleunen.
Echter toen ik een keer mijn teen goed stootte en na met closetpapier verbonden in de bus aankwam, wierp Nancy zich op als zuster Nancy. Dit resulteerde erin dat mijn halve voet bedekt was met gifgroene, lichtgevend verband tot grote hilariteit van de groep. Helaas schaafde ik mijn arm dezelfde middag en riep Dian ondanks mijn protest Nancy weer te hulp. De rest laat zich raden.
Die lange busritten in die hitte werkt bij mij altijd op mijn slaapspieren. Dat is lastig vooral bij scherpe bochten. Eén keer werd ik na een bocht wakker op de schoot van mijn buurvrouw Joan, die mij dezelfde wederdienst leverde bij de volgende bocht. Om de een af andere reden is dit eenmalig gebleven.
Bij een van onze kampen, een hele luxe met zwembad bleek dat deze ’s-nachts door wilde olifanten werd bezocht. Nadat Ronnie had gezegd absoluut geen geluid te maken en je zaklantaarn niet te gebruiken indien je vreemde geluiden buiten hoorde, zijn Er en ik er in het donker uit gekropen om met vereende krachten olifantdrollen voor een van de tenten te deponeren. Dit voor de broodnodige (ont)spanning. Omdat er die nacht vlakbij een olifant flink had huisgehouden onder veel lawaai, was de ontdekking de volgende morgen aanleiding om de reispolissen er op na te slaan.
Echter na het nemen van een DNA test kwam men achter de ware toedracht en indentiteit van de dader Erwin, die de rest van de reis op zijn tellen moest passen.
Als jullie denken dat dit alles was, vergeet het maar. Na een busrit, die meer weg had van een achtbaan kwamen we in het versteende woud aan. Niets anders dan versteende bomen, die miljoenen jaren geleden door een vloedgolf honderden kilometers naar Namibië meegesleurd zijn.
En dan de tocht ter voet de bergen in naar een plek met allemaal pré-historische graveringen in rotsen, volgens onze gids een soort schoolbord.
Als toetje een bezoek aan een kolonie zeeleeuwen, die met duizenden tegelijk op het strand aan het werpen waren. Het stierf bijna letterlijk van de zeeleeuwenbaby’s. Op sommige plekken zwart van de lijkjes, een makkelijk en lekker hapje voor de alom aanwezige jakkies en hyena’s. Die laatste kregen we niet te zien, wel de resten van hun maaltijden, een en al botten over een grote oppervlakte.
Alleen een stank wat die beesten met elkaar produceren, ongelovelijk. Slimme Ronnie was zo slim om ons eerst uit te laten stappen en te vertellen dat hij de bus ’n paar kilometer verderop zou zetten om de lunch klaar te maken. Anders waren we linea recta de bus weer in gedoken.
Als afsluiting zijn we naar Swapkopmund gereden, een bijna geheel Duitse stad, waar de taal ook overwegend Duits was. Wel eerst een paar uur door de woestijn langs de kust waar het behoorlijk fris was vanwege de invloed van de Atlantische Ocean.
Na terugkomst in Windhoek zijn we met de Micra, die ondertussen een macro barst in de voorruit had, minimaal één uur sneller over de tocht terug naar Kaapstad gegaan met dank aan onze coureurs rugzakken.
We wilden ze laten voelen hoe zwaar het is om met ons te reizen, dus zorgden we dat ze de eerste week zo weinig mogelijk slaap kregen, moehaha! Dat zal ze leren... We hebben John gevraagd zijn ervaringen van de eerste week op te schrijven; lees snel verder!
John;
Zoals het een echte Limmen betaamt, hadden wij ons goed voorbereid op alle mogelijke verrassingen die het stel rugzakken voor ons in petto mocht heben.
Daarnaast hadden we een crash cursus zonnebanken genomen, de mij een paar verbrande billen opleverde, waardoor ik tijdens de vliegreis constant aan mijn kont moest krabben.
In Kaapstad duurde het ongeveer een uur voordat rond 23:30 de cerimoniële groepsknuffel kon beginnen. Mieke legde in ‘t kort het programma van morgen uit; “Omdat jullie toch al veel in het vliegtuig geslapen hebben, gaan we om 02:00 richting Namibië vertrekken. Dan komen we om 7 uur in de avond in Windhoek aan”.
Wat uiteindelijk resulteerde dat Dian en ik alle standjes in de gehuurde Nissan Micra hebben uitgeprobeerd om de goede SLAAPhouding te vinden.
Tijdens een van mijn heldere momenten zei ik uit beleefdheid dat als het stel moe was, ik het stuur wel wilde overnemen. Prompt zat ik achter het stuur, die aan de verkeerde kant geplaatst was. Bleek dat die Afrikanen alles contra deden, wat ik pas door had toen iedereen paniekerig links, links begon te schreeuwen.
In Windhoek de auto bij een rugzakhotel geparkeerd en de volgende dag (weer) vroeg met een reisgezelschap genaamd “ Run with the Dogs” vertrokken. Het gezelschap bestond uit Britten, Yanks, één Schot, één Walesse en één Tsjechische, in total 16 personen inclusief reisleider Ronnie en Manfred.
De eerste dag sloegen we ons kamp op op een berg onder spiedende ogen van een stel bavianen. Dan zit je niet echt rustig in de openlucht WC.
Bij het opzetten werd de bus centraal neergezet en de 7 tenten in een halve crkel eromheen. En uiteraard een kampvuur om eventuele beren en tijgers op een afstand te houden.
Diezelfde middag hadden wij ons eerste wildlife ervaring met een lui paard en enkele cheeta’s, die door Whiskas gesponserd werden.
Tweede dag richting het Etosha natuurreservaat. Tijdens de rit ernaar toe ging de hele groep de competitie aan met Kampioen Erwin in het wild spotten. Zodra iemand iets zag bewegen, dan riep hij of zij “Stop, stop”. Dit resulteerde erin dat iedereen elke keer uit zijn stoel gelanceerd werd en voordat we het wild in de kijker kregen, was dat kreng er vaak al weer vandoor. Gelukkig zakte de na-ijver na de zoveelste antiloop, gnoe, gems- of steenbok en giraffe snel weg. En omdat Erwin toch al niet meer in te halen was met zijn (naar) wild staande ogen.
Op de volgende camping werd de plaats van bavianen overgenomen door jakhalzen, een soort valse kruizing tussen Trudy and een Jack Russell. Een van onze reisgenoten was zo slim of moest van zijn meissie zijn schoenen buiten de tent te zetten. Die zijn door de jakkies als souvenier meegenomen, waarvoor we ze erg dankbaar waren.
Tijdens de opvolgende dagen zijn we met de bus “Grazy Kudu” op zoek gegaan naar groot wild. Omdat er in Namibia water een schaars product is, was er bij elke waterbron of poel een concentratie van dieren te vinden. Bij de eerste waterpoel bevonden zich grote kuddes zebra’s, kudu’s, gemsbokken, antilopen en andere dieren. Echer omdat in de buurt van de poel een groep leeuwen zich strategisch hadden opgesteld, was er geen dier aan het drinken ondanks hun dorst. De leeuwen hoefden alleen maar te wachten totdat de dorst te groot werd. Om de tijd te doden, hadden de mannetjes een leeuwinnetje als gezelschap. Daar “mating” veel energie kost, laten ze normaal het jagen aan de vrouwtjes over. Een goede taakverdeling lijkt mij
Helaas mochten we de ontknoping niet meemaken tot verdriet van Mieke, die zo graag zo’n lief antiloopje had zien verscheuren door de leeuwen. Maar we moesten verder.
We zijn het er niet mee overeens wat nou het mooiste moment was: de waterpoel met de kudde olifanten, waarin duidelijk te zien was hoe de hiearchie was verdeeld of die met de twee neushoorn gezinnetjes. En er waren nog veel meer mooie momenten.
Mij persoonlijk sprak de laatste het meeste aan. ’S-Avonds in het licht van schijnwerpers, veilig vanaf een hoge plek genieten hoe de twee gezinnetjes niet al te zachtzinnig met elkaar aan het stoeien waren. Het was een fantastisch, bijna surrealistisch schouwspel of gewoon onwezenlijk, alsof je in een enorm filmtheater zat.
Dan was er onze ontmoeting met drie leeuwen, waarvan er een aanstalten maakte om juist op mijn plekkie omhoog te springen. Mijn hoed zat gelijk 10 cm hoger op mijn hoofd.
Niet te vergeten ons bezoek aan het Himbadorp, bekend van de TV docu Groeten uit de Rimboe. Wel niet dit dorp, maar om een vergelijking te geven. De vrouwen wassen zich hun hele leven niet, maar gaan af en toe naar de sauna om de poriën te reinigen. De sauna was niets meer dan een hut, met brandend houtskool en kruiden, die een hoop rook verspreiden. Daar moest je dan met je rok boven zitten en natuurlijk mocht Mieke dit uitproberen wat haar slecht afging vanwege een lange strakke rok. “Waarom ik?”
Wat ons bezoek een extra dimensie meegaf, was ene Jacob, een 3e generatie afstammeling van de Boeren. Jacob (28) vertelde ons dat hij op zijn twaalfde was geadopteerd door de Himba’s. Hij sprak de taal dan ook perfect. Inmiddels had hij 3 echtgenotes en verschillende kinderen. Eén ervan, een dochter van 14 had inmiddels een kind, wat hem de jongste opa ter wereld maakte, liet hij ons vol trots weten. Omdat deze borst naast zijn Himba hut, een groot huis op palen vlakbij had, kregen zijn verhalen en ideeën een andere betekenis. Dit werd nog eens versterkt nadat we zijn pa in de plaatselijke kroeg hadden ontmoet. In ieder geval heeft deze Jacob veel stof doen opwaaien tijdens de lange busrit en aan de eettafel. Uiteindelijk waren we er allemaal overeens dat Jacob gewoon zijn positie als éénoog in het land van de blinden misbruikte.
Altijd leuk een goed roddel figuur voor handen te hebben.
Ons gezelschap was behalve gemeleerd ook super gezellig. Bijvoorbeeld Nancy die haar dochter Joan (33) die al jaren ver weg van mammie in New York werkte en woonde, knuffelde als een baby van 8. Wat Joan zich welgevallig liet aanleunen.
Echter toen ik een keer mijn teen goed stootte en na met closetpapier verbonden in de bus aankwam, wierp Nancy zich op als zuster Nancy. Dit resulteerde erin dat mijn halve voet bedekt was met gifgroene, lichtgevend verband tot grote hilariteit van de groep. Helaas schaafde ik mijn arm dezelfde middag en riep Dian ondanks mijn protest Nancy weer te hulp. De rest laat zich raden.
Die lange busritten in die hitte werkt bij mij altijd op mijn slaapspieren. Dat is lastig vooral bij scherpe bochten. Eén keer werd ik na een bocht wakker op de schoot van mijn buurvrouw Joan, die mij dezelfde wederdienst leverde bij de volgende bocht. Om de een af andere reden is dit eenmalig gebleven.
Bij een van onze kampen, een hele luxe met zwembad bleek dat deze ’s-nachts door wilde olifanten werd bezocht. Nadat Ronnie had gezegd absoluut geen geluid te maken en je zaklantaarn niet te gebruiken indien je vreemde geluiden buiten hoorde, zijn Er en ik er in het donker uit gekropen om met vereende krachten olifantdrollen voor een van de tenten te deponeren. Dit voor de broodnodige (ont)spanning. Omdat er die nacht vlakbij een olifant flink had huisgehouden onder veel lawaai, was de ontdekking de volgende morgen aanleiding om de reispolissen er op na te slaan.
Echter na het nemen van een DNA test kwam men achter de ware toedracht en indentiteit van de dader Erwin, die de rest van de reis op zijn tellen moest passen.
Als jullie denken dat dit alles was, vergeet het maar. Na een busrit, die meer weg had van een achtbaan kwamen we in het versteende woud aan. Niets anders dan versteende bomen, die miljoenen jaren geleden door een vloedgolf honderden kilometers naar Namibië meegesleurd zijn.
En dan de tocht ter voet de bergen in naar een plek met allemaal pré-historische graveringen in rotsen, volgens onze gids een soort schoolbord.
Als toetje een bezoek aan een kolonie zeeleeuwen, die met duizenden tegelijk op het strand aan het werpen waren. Het stierf bijna letterlijk van de zeeleeuwenbaby’s. Op sommige plekken zwart van de lijkjes, een makkelijk en lekker hapje voor de alom aanwezige jakkies en hyena’s. Die laatste kregen we niet te zien, wel de resten van hun maaltijden, een en al botten over een grote oppervlakte.
Alleen een stank wat die beesten met elkaar produceren, ongelovelijk. Slimme Ronnie was zo slim om ons eerst uit te laten stappen en te vertellen dat hij de bus ’n paar kilometer verderop zou zetten om de lunch klaar te maken. Anders waren we linea recta de bus weer in gedoken.
Als afsluiting zijn we naar Swapkopmund gereden, een bijna geheel Duitse stad, waar de taal ook overwegend Duits was. Wel eerst een paar uur door de woestijn langs de kust waar het behoorlijk fris was vanwege de invloed van de Atlantische Ocean.
Na terugkomst in Windhoek zijn we met de Micra, die ondertussen een macro barst in de voorruit had, minimaal één uur sneller over de tocht terug naar Kaapstad gegaan met dank aan onze coureurs rugzakken.
-
28 December 2005 - 10:33
Kimmie D.:
Hihi ben ik weer de eerste! Leuke avonturen weer! :) En mooi geschreven John;) -
28 December 2005 - 11:18
Sjaak En Evelien:
Weer helemaal te gek allemaal wat jullie meemaken he miek ik zie dat jij nog niet zo bruin ben als er op de laatste foto we hopen dat jullie lekkere kerstdagen hebben gehad en wensen jullie een goeie jaarwisseling groetjes Sjaak en Evelien -
28 December 2005 - 13:57
Jennifer:
just had a look at your amazing photos!!! wow, sooo nice! just talked about you guys yesterday, thinking about where you could be over xmas. was so nice last year with you!!! really miss being on the road! hope you're still enjoying it - am sitting in the office, working and looking at the snow falling outside!
love from switzerland
:-) jennifer
still waiting for your visit to our house!!!!! -
28 December 2005 - 18:20
Elles:
wat een verhaal weer.en nou weet ik van wie je het heb mieke!!je weet wel wat ik bedoel!!!
ik miste alleen wat in jullie verhaaltje??!!!!!
ik ben jarig vandaag,geen mailtje ,geen belletje en zelfs in dit verhaaltje niks.nou moe!!!!!ik vergeef het jullie alleen als jullie een heel groot en duur kado voor me kopen.dat zal jullie leren.heel veel plezier nog met john en dian.voor jullie alle 4 3 dikke verjaardags zoenen.smak smak smak. de jarige job!! -
28 December 2005 - 19:10
Lisa:
Ben helemaal niet jaloers. Helemaal niet.Echt waar niet. Nou, zo kan ie wel weer. Wat een heftig verhaal, John. Hopelijk overleven jullie het wel met al die wilde beesten, want ik wil nog veel meer horen. Ik weet niet wanneer jullie precies terugkomen, maar geef even een rinkel. En alvast een heel fantastisch 2006 toegewenst voor jullie allemaal en een hele dikke kus van mij. Ga nu naar Elles om haar te troosten, want het is toch wel moeilijk zonder een kus van haar broertje. Nou ja, dan geef ik er twee of zo. Doei liefies.XXXXXXXXXXXXX -
28 December 2005 - 19:20
Ellen:
nou het was de lange reis wel waard!wat een leuk verhaal en schitterende foto's. Geniet er nog maar even van Heel veel groetjes voor jullie 4en.
de Duintjes -
28 December 2005 - 19:39
Dian En John:
Elles. van harte gefeliciteerd met je verjaardag.De ganse dag hebben we aan je gedacht en de hele dag hebben we naar kadootjes voor jou lopen zoeken en ons de hele dag afgevraagd wet je allemaal mooi zou vinden. In ieder geval heb je de hele dag door ons leven heengetipt en wie kan dat zeggen. Erwin en Mieke zijn nu bezig jou te bellen en hopen dat je NU bij je moeder zit.
Nou meisie van harte gefeliciteerd met je 26e verjaardag, geniet ervan want dat wordt je maar EEn keer in je leven...
Mieke en Erwin krijgen je mooi niet te pakken en als je dit leest beluister dan even je voice mail of stuur een sms naar 0027.734171136.
Dag meisie ,fijne verjaardag,
Mieke en Erwin
John en Dian. -
28 December 2005 - 20:27
Fermichelly:
Joehoe!!! Wat een belevenissen weer... Echt helemaal WAUW. Jullie hebben een lekker kleurtje gekregen. We wensen jullie een hele fijne jaarwisseling en geef John en Dian een dikke zoen van ons. Tot volgend jaar ;) p.s. John we hebben genoten van je verhaal. -
28 December 2005 - 22:12
Elles:
heb jullie berichtje gelezen.heb jullie een berichtje teruggestuurd. bel jullie morgen als dat kan.leuk om zo iets van jullie te horen.ik vergeef jullie het .hoeven jullie niet meer een groot en duur kado te kopen.dikke zoenen voor jullie en john en dian.heel veel plezier nog.dikke kus -
29 December 2005 - 10:24
Tomas:
Ha Luitjes, als ik t allemaal zo lees dan krijg ik ook weer flink de kriebels :-) Hier heeft het gisteren trouwens gesneeuwd, hadden we 2e kerstdag (nou ja, avond) toch nog een "White Christmas". Geniet ervan! -
29 December 2005 - 17:29
Dennis En Iloon:
Jambo Mambo rafikis!
Habari gani?Wij zijn vanochtend vroeg geland op schiphol. Enorme turbulentie en niet geslapen....net uit ons bed dus.De avonturen die jullie hebben meegemaakt komen best overeen met die van ons.We hebben ook een olifant, echt waar hoor!!, naast de tent horen grazen!En de Masai naar peynenburg laten happen, dennis deed mee!Dennis heeft nog last gehad van een vervelende amoebe(dat leer je toch als eerst bij biologie?):was er minstens een week ziek van en kreeg een kuurtje, gelukkig weer aardig opgeknapt!We laten jullie binnenkort wat pics zien van onze safari!
Kwaheri!
DD+IB -
29 December 2005 - 18:40
Janneke:
Oke, dat doet pijn die laatste foto!! Hoe kunnen jullie nu een happy family zijn als het leukste lid er niet eens bij is! Foei. Paps en Mams, dat wordt mooi weer een extra toelage in de erfenis om dit goed te maken. Maar Paps, ben wel trots op je hoor. Je hebt Miek overtroffen met je verhaal. Ik heb hier (op het werk) gniffelend achter de computer gezeten en iedereen wilde weten waarom. Mooie foto's ook. Als je dit nu ook gewoon doet met al je projectreisjes dan komen we er nog iets over te weten! Hihi. Tot morgen!! -
29 December 2005 - 18:41
Janneke:
En Ellis, nog gefeliciteerd met je verjaardag! -
30 December 2005 - 12:43
Luus:
Ik wist niet dat \John zo leuk kon schrijven.
Leuk idee van Janneke trouwens!!!
Miek en Erwin nog een mooie trip verder en gelukkig 2006!!!
Da en John goeie reis en tot oudejaars avond
gegroet Peter Koen Ilse enLuus -
30 December 2005 - 14:05
Dian:
We zijn weer thuis!!!!!
Te gekke vlucht gehad, eigenlijk te kort. We zijn zo verwend in het vliegtuig. Lekker geslapen en echt languit en een ontbijtje met pannekoekjes vers fruit, yogurt met crusli en al dat soort fratsen meer. Kortom een geweldige afsluiting van een geweldige vakantie.
Lievers nog harstikke bedankt we hebben GENOTEN!
Ik hoop ook dat jullie oud en nieuw viering doorgaat maar dat horen we nog wel.
Hele vette knuffel
John en Dian -
01 Januari 2006 - 00:26
Sjaak En Evelien:
De allerbeste wensen van on sen veel geluk en liefde in 2006 en dat er veel golven mogen komen dit jaar maak er nog wat van in afrika groetjes Sjaak en Evelien -
01 Januari 2006 - 13:44
Lisa:
Hey liefies,heeeel veel liefde, gezondheid en geluk en van alles wat goed is en nog veeeel meer natuurlijk toegewenst voor 2006. Hoe was jullie oud naar nieuwviering? Wij zijn bij Jan en Margo geweest, wat gewoon gezellig en lekker rustig was, dus we hebben het weer overleefd. Dikke dikke knuffels en tot gauw. Doeidoei. -
03 Januari 2006 - 15:28
Thijs:
Jo erwin en mieke! tegekke verhalen, waanzinnige foto's! Erwin, met oog op de hotzone vragen wij ons af wanneer je weer terug bent en of je weer van de partij bent. Mail ons effe op surfsupplies@hotzone.nl Enjoy!! -
03 Januari 2006 - 23:38
Jannuke:
Hey zussie en zwaggie, de beste wensen nog!!! Hebben jullie het een beetje leuk gehad? Ik geloof dat het een hele ervaring is om dat in een township te vieren. Ben benieuwt wanneer ik het nieuwe stukkie van jullie te lezen krijg. Knuffie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
