Zo makkelijk komen jullie niet van ons af...!

Ik moet zeggen, we zitten hier echt ‘in the middle of nowhere’. We hebben wat regen gehad waardoor zelfs in Coffee Bay alles plat ligt. In Mdumbi zijn zowiezo geen ATM’s, geen electriciteit of stromend water en (meest choquerend) zelfs geen Mcdonalds! In de winkel staat alles achter tralies en je mag blij zijn als de helft hebben van wat er op je bescheiden boodschappenlijstje staat. Wat er wel is, is leven op z’n Afrikaans! Zelfvoorzienende boer(inn)en die geen geld nodig hebben, vrouwen die brandhout of emmers water op hun hoofd dragen, overal vee op de weg, spelende nieuwschierige kinderen en surfspots waarvan er altijd 1 offshore is en zich kan meten met Jeffreys Bay, maar dan zonder de vele surfers. Boven alles is het er gewoon ontzettend ongerept en groen en dramatisch mooi. Omdat er in Mdumbi nog niet veel toeristen zijn zitten we nu nog veel in Coffee Bay, waar de de toeristen vertellen over Mdumbi. Ik sta daarnaast partime achter de bar en Erwin geeft massages en surflessen. Hier is meer comfort, zoals meestal electriciteit en als het regenseizoen is ook water. We zijn nu nog van alles aan het leren; zoals de weg naar Mdumbi (3 uur durende prachtige wandeling, Erwin redt het in 2u en 18 minuten incl. 2 sprongen in zijn nakie vanaf een 6 meter hoge klif in de zee), het maken van traditioneel Xhosa brood voor ontbijt, typisch afrikaanse vis-stoofpotten, een kanotocht door de zee en rivier, organiseren van surfaris en een wandeltocht door The Green Fields, waar magic mushrooms en marihuana in het wild groeien. Tja, als mensen daarvoor willen betalen...! Erwin had gisteren een groep van 11 mensen meegenomen op een tocht naar Mdumbi en de meesten aan het surfen gezet. De mensen kwamen superblij weer terug; ze vonden het daar geweldig! Ik kon jammer genoeg niet mee, ik voelde me niet zo lekker en had mijn eerste avonddienst achter de bar. Ik zit nu aan de antibiotica en voel me veel beter; vandaag ga ik wel mee! Het werk achter de bar gaat me goed af, ik zeg tegen alle jongens dat Erwin mijn broer is zodat ik meer fooi krijg. Als ze het dan vreemd vinden hoe wij met elkaar omgaan, dan vertel ik gewoon dat Nederlanders erg ‘Openminded’ zijn. Krijg ik alleen maar meer fooi... Er is de laatste dagen veel regen gevallen en onze tent bleek niet helemaal waterdicht te zijn. Het matras kon ik laatst helemaal uitwringen en er broeiden beestjes in Erwin’s rugtas. Over beestjes gesproken, voor we in Coffee Bay aankwamen zijn we naar een struisvogelboerderij gegaan. Harstikke leuk, je krijgt uitleg over die grappige beesten en je mag ze voeren. (Dit is enger dan je denkt, want ze zijn enorm groot en ze zijn bepaald niet zachtzinnig als ze in je hand pikken) Nadat we hoorden dat ze makkelijk met hun nagels aan de voorpoten je buik kunnen opentrekken, werd er gevraagd of er mensen op een struisvogel wilden rijden. Erwin en ik gaven ons meteen (als nagenoeg enige bezoeker) op nadat verzekerd werd dat dit de struisvogels geen pijn deed. Er werd een papieren zak over het hoofd van een van de stuisvogels gedaan, zodat hij rustig bleef (als ik jou niet zie dan zie jij mij ook niet). Erwin mocht als eerste en moest zijn benen achter zijn vleugels doen. Toen de zak van zijn kop gehaald werd begon de struisvogel meteen als een gek te rennen, ging veel sneller dan ik verwacht had. Opeens stond de struisvogel op zijn rem en gooide zijn kop omlaag. Erwin vloog in slowmotion door de lucht en kwam al rennend weer op de grond terecht. Slik, toen moest ik met mijn grote mond. Eigenlijk wilde ik al niet meer, maar er zat al een hele groep op de tribune naar me aan het kijken. Als een echte heldin klom ik heel soepel via een schutting op de struisvogel. Ik denk dat de medewerkers zagen dat ik nerveus was, want toen de zak van zijn kop getrokken werd bleef een medewerker aan zijn staart hangen om hem wat af te remmen. Evengoed liet deze struisvogel me alle hoeken van de bak zien en viel ik er een paar keer bijna af. Toen hij weer in een hoek gedreven werd kon ik er veilig afspringen. Het publiek ging uit hun dak en ik werd bestempeld als natuurtalent. Tja, mijn dag kon niet meer stuk natuurlijk! Die avond aten wij struisvogelvlees.
Terug naar Coffee Bay en Mdumbi, we houden vanavond een discoparty waar ik ga leren dj-en elke zaterdagmorgen krijgen we yoga. Iedere dag zijn er drumworkshops en is er afrikaanse dans. Of ik airobicles ga geven weet ik nog niet, ligt eraan hoeveel we in Coffee Bay zullen zijn. We denken hier 2 maanden te zullen blijven en hopen jullie iedere 2 weken een update te kunnen geven. Natuurlijk willen we ook op de hoogte blijven van jullie reilen en zijlen; schrijf maar raak! (Alle vieze woorden op de website zullen gecensureerd worden). *$%#!