That's Lekker, Bru!

Tja, na 6 weken Afrika ga je toch echt het afrikaanse leven overnemen. Ook is er inderdaad niet echt internet te vinden, maar dat wil dus niet zeggen dat we ons vervelen! De afgelopen weken zijn we dus echt helemaal verliefd geworden op het land. Het is hier zo mooi en anders dat je constant kriebels in je buik krijgt of dat je mond openvalt. Wauw!
We hebben een week doorgebracht in Scottbourg, bij een prachtige surfspot genaamd Happy Wanderers. Omdat de eigenaar ons mocht kregen we een honeymoonhuis op palen ipv de normale bungalow. Je kon hier gemakkelijk met zijn 6en slapen (leuk als je op honeymoon zou zijn!) en je had je eigen uitkijktoren over de gehele kustlijn. Erwin heeft hier leuke surfsessies gehad waar hij een keer in het water lag met een pijlstaartrog die even groot was als zijn surfplank! Door de haaiennetten waren er gelukkig alleen maar kleine haaitjes, dus ik durfde zowaar te snorkelen in het diepe water. We vermaakten ons met lange wandelingen, drumles, shoppen en spelletjes doen met de andere bewoners. Uitgerust reisden we weer verder, klaar voor avontuur! In Port Edward aangekomen bleek het avontuur moeilijk te vinden; Red Desert (kleinste woestijn van 100x100m) bleek ontoegankelijk door zware regenval, paardrijdtocht naar moeilijk toegankelijke tribal dorpjes was volgeboekt tot december, een kanotrip werd onmogelijk gemaakt door Leonardo di Caprio. Hij was daar een film aan het opnemen, dus een heel stuk Wild Coast is dichtgegooid. 'The Beach 2 The Reserection' zeker, de rotzak. Gelukkig was de omgeving en zee prachtig en verwende de kok ons met veels te lekkere haute de cuisine. Toen we verder wilden trekken bleek na 5 uur wachten dat onze buschauffeur Sjonnie een ongeluk had gehad en door de schrik/stress ons vergeten was. Om het goed te maken trakteerde de busdienst ons op een diner voor twee. Niet slecht toch?
In Port st John's kregen we de smaak te pakken. We haalden het hostel over om ons mee te nemen met een speciaal voor ons gemaakte overnight kanotrip met een bezoek aan een dorp waar geen toerist normaal komt. Het kostte wat overtuigingskracht maar daarna zagen we ze alleen nog maar rondrennen om alles voor ons te kunnen regelen. Met nog een portugees meisje en twee duitsers zijn we op pad gegaan. De twee duitsers hebben we de hele trip alleen maar horen giechelen en aan hun jointjes zien lurken, dus we vermaakten ons met Hanna, de portugese. Als eerst maakten we een wandeling in de omgeving, waarbij we zwommen bij een waterval en deze ook beklommen. Het dorpje was toch echt het hoogtepunt; iedereen kwam met je praten. Het waren Pondo mensen en deze spraken alleen Xhosa. Gelukkig kwam onze gids uit dit dorp en kon hij alles vertalen. De kinderen vroegen je constant om snoep, maar als je dichterbij komt dan vinden ze je doodeng. Een klein jongetje zette hem toch op het schreeuwen! Misschien hadden we toch niet mogen zeggen dat we zijn oortjes wilden opeten zoals mijn opa altijd deed! De kanotrip was ook gaaf, we peddelden naar een verlaten strandje (met een zwemverbod vanwege de haaien waar de duitsers zich niets van aantrokken), totdat het heel hard begon te bliksemen. Het regende niet echt, maar overal om ons heen zagen we bliksemflitsen en schudde de aarde. Best creepy. We peddelden supersnel terug, je voelt je best een beetje kwetsbaar zo op de rivier. Het overnachten was midden in de Bush, Erwin moest wel 3x overgeven na de drankspelletjes die we gedaan hadden. Jammer was dat ik daar de volgende dag met mijn blote voetje doorheen gleed... Een duitser had buiten in de regen geslapen omdat hij het in de tent te warm vond. Na nog een ochtendglij-activiteit door een koeienpoep paadje naar de wasplaats van de Pondo's werden we weer bij het hotel afgezet. Later bleek dat deze tour eenmalig was, ze hadden er verlies op geleden. Een tochtje naar het lokale strand was ook wel leuk, binnen mum van tijd hadden meiden een liedje voor ons gezongen en had een man ons geknuffeld omdat hij ons ze lief vond samen. Het strand is daar echt een sociaal gebeuren waar je mensen kunt ontmoeten. Leuk! In een opwelling, let op Natasja, zijn we in de bus naar Coffee Bay gestapt. We waren te nieuwschierig naar Bomvu Paradise, waar we straks willen gaan werken. De weg ernaartoe is al uniek, door de kuilen zie je de weg gewoon niet meer en geen 'beschaafde' wereld meer te bekennen. We werden zeer hartelijk ontvangen door Karl, die ons meteen herkende, Monique was jammer genoeg net naar East London gegaan. De hostel is echt onwijs mooi en een prima surfspot; check www.bomvubackpackers.com als je meer wilt zien. Gaan ons hier zeker thuis voelen! Met een van de medewerkers zijn we naar Mdumbi vertrokken waar ze net een nieuwe backpackers geopend hebben. Hier zijn we helemaal uit ons dak gegaan; geen electriciteit, geen waterleidingen en alleen maar Xhosa's om je heen. De surfspot is om te dromen; altijd offshore en superlange lijnen. Ze denken erover om Erwin en mij daar veel tijd te laten besteden om de surfcamps daar op te zetten. Je leeft daar echt als Xhosa met de Xhosa's. Er is 1 andere blanke local van 58 die longboard, en ook echt deel uitmaakt van de gemeenschap daar. Vanuit de backpackers kijk je vanuit je luie stoel naar alle vrouwen die langskomen om water te halen en dit dragen in emmers op hun hoofd, of naar alle soorten dieren die hier gewoon vrij rondlopen; paarden, koeien, geiten, kippen en schapen. Iedereen verbouwd z'n eigen groenten en geld kennen ze bijna niet. Ook kun je hier alleen met 4x4 komen en is er maar 1 naamloze weg. Het is echt prachtig, AAfrika met een dubbele hoofdletter. Kan niet wachten om deze plek tot een succes te maken! Na een zwem en surfsessie zijn we naar de lokale Shebeen (kroeg) gegaan en heb ik de lokale bier besteld. Dit bleek gefermenteerde mealies te zijn, uit een melkpak. Heel zuur en heel vies met brokjes, dus. Dit giet je in een grote emmer en dan laat je het de hele groep rondgaan. Het is echt vies en ze lieten me wel twee bekers opdrinken! Iedereen zit tegen de muur in een kringetje en af en toe staat er iemand op om te dansen. Gelukkig draaiden ze ook Bob Marley dus konden we lekker meebleren! Terug naar de Hostel was moeilijk, geen electriciteit en bewolking betekent geen licht. Toen Erwin zijn geplukte kip geluiden maakten gaven zelfs de tanden van onze buurvrouw geen licht! Heerlijk geslapen in deze absolute stilte.
Vandaag weer aangekomen in Bomvu en Karl neemt ons morgen mee... ach dat horen jullie wel, maar er zal weer geen internet zijn dus; no worries bru!