Bos hout voor de deur!

We kunnen maar niet bevatten hoe snel de tijd gaat, de weken vliegen om. We zijn net terug van onze heerlijke vakantie in een vakantie; vier dagen Mdumbi. Ookal zitten we er zowiezo veel, je zit er altijd met gasten, en dus ben je niet zo vrij om te doen en laten wat je wilt.
De vakantie was heerlijk. We hebben lange wandelingen gemaakt, iedere dag seafood gegeten (vooral veel crayfish), broden gebakken (wat heerlijk burgelijk), surfsessies gehouden of gevolgd en de lokale bevolking beter leren kennen. De eerste dag van onze minivakantie werden we vergezeld door onze collega’s Jenna en Simone en een van de gasten, Kenneth. Op dat moment zaten er al twee professionele surfers, Justin en Stanley in The African Pot. Samen hebben we een ongelofelijk feestje gebouwd, zonder electriciteit. Op het laatst kwam zelfs iemand op het idee om naakte yoga te gaan doen, maar toen wisten we dat het tijd was om te gaan slapen. Erwin had deze dagen een aantal gave surfsessies met de prof surfers, welke deze maand in een bekend Zuid-Afrikaans surfmagazine staan. Ik werd zelf ook een beetje beroemd, omdat we brandhout moesten halen bij Mdumbi Backpackers, de enige andere backpacker daar. We hadden geen fiets of auto tot onze beschikking, dus moest ik het brandhout op mijn hoofd naar The African Pot dragen (+/- 1.5km). Al snel kwam ik 2 vrouwen tegen, die letterlijk op de grond vielen van het lachen. Ook al was het erg zwaar en prikten de takken in mijn schedel, ik gaf natuurlijk niet op! De reakties van de lokals onderweg waren verschillend. Ik werd toegejuigd, aangemoedigd of mensen boden aan om me te helpen. Ze hadden in ieder geval nooit eerder een blanke met hout (of iets anders) op het hoofd zien lopen! Dagen erna werd er nog steeds over nagepraat, ik was inene het meisje met haar bos hout op haar hoofd (in plaats van ergens anders?!). Erwin, die altijd zijn kleine teen moet verwonden had nu ook weer zoiets. Hij was het open vuur aan het stoken met hout en kolen, toen er opeens een gloeiende kool tussen zijn tenen viel. Hij probeerde het weg te schoppen, maar het zat vast tussen zijn tenen. Uiteindelijk kreeg hij het weg met zijn vingers en nu zijn de kleine teen en de ‘ringteen’ meer blaar dan teen. Heel zielig, ja!
In Coffee Bay is ook altijd wel wat aan de hand. We hadden een tijdje geleden een hele delegatie muziekkenners op bezoek, zij namen audities af voor een drumgroep voor regeringsaangelegenheden. Bomvu Backpackers besteed veel aandacht aan Afrikaanse drum, je kunt ze er zelf maken, lessen nemen en er zijn veel optredens van de Bomvu Boys. Dit zijn Karl en een kudde lokale dudes die echt super goed kunnen drummen. Na de auditie was de delegatie het meteen unaniem met elkaar eens; de Bomvu Boys swingen de pan uit! Hun eerste officiele optreden gaat op een groot festival zijn in Port stJohns waar duizenden mensen op af komen. Je kunt wel begrijpen dat de jongens helemaal door het dolle zijn! Over regeringsaangelegenheden gesproken, laatst kwam de minister president Thabo Mbeki op bezoek in een dorp hier verderop. Velen liepen uit om hem een hand te schudden, maar Erwin en ik hadden er niet zoveel zin in. Deze man ontkent dat er een probleem is dat AIDS heet, en dat stinkt natuurlijk.
Onze vriend Wouter had ons een pakketje gezonden met cadeautjes en foto’s voor een aantal jongens waar hij tijdens zijn bezoek aan Coffee Bay mee gevoetbald had. Na veel zoeken kwamen we er eindelijk achter waar deze jongens woonden. Drie van de 4 jongens waren hun ouders verloren en alle 4 zaten ze op de Christelijke Basischool. Op deze school zitten 103 kinderen, waarvan er 87 intern verbleven omdat hun ouders (meestal aan AIDS) overleden zijn. De kinderen herinnerden zich Wouter nog en waren dolblij met de cadeautjes en foto’s, ze hadden zelf maar weinig. We kregen een rondleiding door de school, waar de directrice alle kinderen voor ons lieten zingen. Een klaslokaal moest beginnen, en dan moesten de andere klaslokalen inspringen. De directrice maar schreeuwen: “Harder ze kunnen jullie niet horen in klaslokaal B!”. Vreselijk natuurlijk, wat kun je je dan opgelaten voelen! De hutten waar ze met velen in sliepen waren eenvoudig, je zag dat de kinderen niet meer dan een schoenendoos aan bezittingen hadden. Wouter, namens de kids, helemaal te gek dat je dit hebt gedaan!
Bij Bomvu hebben we ook 1 van de kids ‘geadopteerd’, Thabo. Zijn moeder is overleden, zijn vader geeft niet om hem en de mensen uit de community denken dat er iets mis met hem is omdat hij nogal veel beweegt in zijn slaap. Hij is een vriendje van het zoontje van Karl en Monique, dus toen zij hoorden dat hij ’s avonds buiten de Shebeen slaapt en niet meer naar school ging hebben ze toestemming gevraagd om hem hier een huis aan te bieden. Hij is nog erg verlegen, maar hij kruipt al iets uit zijn schulp. Hij heeft een schoolshirt, schooltas en schoenen gekregen, nu is hij weer gretig aan het leren.
Nog 8 dagen en we vertrekken uit Bomvu/African Pot. Het idee om hier weg te gaan is heel gek. Het voelt echt als een thuis en we gaan de mensen hier heel erg missen. Toch lonkt het avontuur ook weer en zal het erg lekker zijn om met z’n tweeen wat leuke dingen te doen. Wat we niet zullen missen zijn de slangen en de muggen, want daar zijn er hier wel erg veel van! Brrr!