"Why you want to climb up the mountain?!"

Dat is wat de Indonees ons vroeg toen we net aankwamen in de vallei voor Rinjani Mountain (+3726m) Het deed me denken aan een boek dat ik gelezen had; De Blanke Masai. Laat ik eerst bij het begin beginnen.
De dag na aankomst in Kuta Bali vertrokken we naar Gili Trawangan, de grootste van de 3 eilandjes net uit de kust van Lombok. Een wandeling rond het eiland kost je minder dan een uur, zelfs in de hitte. Er zijn geen auto's, brommers, honden, zoetwatervoorzieningen of politie. Dit betekende dat (soft)drugs hier "legaal" zijn, je jezelf wast met zeewater, er veel katten (met gemuteerde staarten) rondlopen en het vervoer bestaat uit lopen, fietsen of paard en wagen. De reden waarom wij er kwamen was om te relaxen en te snorkelen, wat daar ook erg goed kan! We zagen mega Napoleonvissen, Nemo's, Pijlstaartroggen en heel veel zeeschildpadden. De eerste die we daarvan zagen was echt een monster zo groot. Erwin wilde graag met hem meezwemmen en dook naar beneden om 'm aan z'n zij vast te pakken. Wat hij toen nog niet wist is dat schildpadden daar heel gevoelig zijn. In tegendeel wat ik na Finding Nemo zou verwachten, was deze schildpad alles behalve relaxed, nooit geweten dat hij zichzelf zo snel kan omdraaien en zo boos kon kijken. Walt Disney was hier zeker nog nooit geweest! ER stond ineens oog in oog met een boze schildpad bijna net zo groot als hij en ik stikte bijna in mijn snorkel van het lachen! Later ging het gelukkig stukken beter met het meezwemmen; prachtig...
Een local waar we bevriend mee raakten haalde ons over om van onze luie kontjes af te komen en in 4 dagen de Rinjani Mountain te beklimmen. (en dat noemt zich een vriend?!) Als echte Hollander heb je natuurlijk geen idee hoe een berg beklommen moet worden en dat dit zwaar kan zijn, dus trapten we erin. We gingen met het eerste gezang van de moskee uit de veren om met onze vriend/gids Tjo naar de markt in Lombok te reizen om voedsel en water in te slaan. Ik was natuurlijk weer een enorme kermisattractie en Erwin was bijna van plan geld te vragen aan alle mensen die even in me wilden knijpen of de inhoud van mijn neus wilden zien. Gelukkig waren we snel weer op weg naar het startpunt van de trekking waar deze man ons nog op het laatste moment ervan wilde overtuigen dat we wel gek moesten zijn om die berg vrijwillig te beklimmen. Toen we omhoog keken richting de top begonnen we te beseffen dat hij best eens gelijk kon hebben. Slik! Nadat Tjo 2 dragers had ingehuurd gingen we op pad. Ach, dacht ik nog, die kleine Indoneesjes op hun teenslippers doen het ook, het stelt vast niks voor! Een makkie: al na 2,5 (hete) uren door tropisch regenwoud zetten we de tent op, onze begeleiding sliep liever in de open lucht. We leerden ze allerlei dobbelspelletjes en konden later niet zo goed slapen, want het barstte van de stoute apen daar! De 2e dag bleek even anders. Al zingend; "Zet je beste beentje voor, want een olifant gaat..." van Jungle Book hadden Erwin en ik er zin in. We lieten de dragers en gids ver achter ons. We kwamen af en toe andere pioniers tegen die meestal erg gechoqueerd op ons reageerden. "You are going to the top?!" Dan namen ze ons van top tot teen op en schenen verbaast te zijn waarom we in onze gewone kleren liepen ipv high tech trekkers outfit en enkel een klein tasje als bagage mee hadden. "Ja", zeiden ze, "het is nog een lange zware weg naar de top". Na uren klimmen, soms echt supersteil, kwamen we bij de eerste top (+3000m) aan. Het uitzicht was echt fantastisch, een groot meer met een vulkaan in het midden als een vallei omringt door de Rinjani. Spontaan begon de openingstune van 'The Sound Of Music' in mijn hoofd te spelen. Wat we toen nog niet wisten was dat we een nog steilere afdaling helemaal naar dat meer moesten maken! Dat was het moment dat ik besefte dat deze trekking niet voor beginners was. Je kon je soms alleen aan wat rotsen vasthouden en dan zat er zo goed als niets meer onder je. Oh, wat was dat soms eng! Gelukkig had Erwin er minder last van en hielp hij me enorm. Het meer en de vulkaan was van dichtbij misschien nog wel mooier, hier zetten we ook ons kamp op. De volgende morgen werden we heerlijk verwend met een bezoekje aan de dichtbijgelegen hotsprings, perfect voor mijn inmiddels zeer pijnlijke spierpijn. Deze dag zou de zwaarste worden, ook al hoefden we een relatief kleine afstand af te leggen. We klommen in 3 uur naar de 2e top, wat zeer snel was. De klim was nu zo eng en steil dat Erwin helemaal duizelig werd en klamme handen kreeg. Hoogteziekte of hoogtevrees? We weten het nog niet. Je mocht ook echt niet omlaag kijken, ik was blij dat het die dag bewolkt was! Achteraf hoorden we dat op dat stukje het jaar daarvoor 2 mensen zijn omgekomen, leuk weetje toch?! We waren echt opgelucht dat we de 2e top veilig bereikten. Inmiddels kon ik niet meer hurken van de spierpijn en Erwin bleef duizelig en zweten. Het was ook zo koud dat zelfs met alle kleren aan in de slaapzak we niet konden stoppen met bibberen. We zouden om 2 uur 's nachts beginnen met het beklimmen van de laatste en hoogste top, maar we besloten op het laatste moment dat het niet voor ons was weggelegd. Te gevaarlijk en onvoorbereid. Eerst zouden we weer een zeer steile klim krijgen in het pikkedonker, dan kruipend als een baby over grind zodat je bij iedere 2 meter weer 1 meter terugglijdt en daarna over een smalle drempel naar een klein steil topje waar het 4 graden Celsius is. We sliepen uit tot 6 uur en renden bijna de hele weg naar beneden vanwege de spierpijn en hitte. Soms konden we maar 500m afleggen in een uur, nu deden we wel 12 km in 4 uur. Je begrijpt wel dat we niet meer konden lopen van de spierpijn eenmaal terug op Gili Trawangan. Iedereen dacht dat we verkeerde paddo's gegeten hadden. Ze moesten eens weten... Heb veel aan mijn buurvrouw Ria gedacht, zij beklom de Kilimanjaro (5895m) terwijl ze haar jonge jaren al achter zich had gelaten. Petje af, maar voor ons voorlopig even geen bergen meer!