There is no place like home

Het afscheid nemen van de mensen bij Bomvu Paradise was echt moeilijk. De dag voor ons vertrek werd er een afscheidsfeest gegeven compleet met een Erwin en Mieke look-a-like contest. Zonder dat wij het wisten waren collega's onze kamer ingesneaked en hadden ze kleding van ons aangetrokken. De gelijkenis was immens, ze immiteerden zelfs onze (fantastische) manier van dansen!
Een aantal fans van mij waren helemaal uit Mdumbi gekomen om de hostelgasten die avond lastig te vallen en er werd ook een heuse breakdance battle (african style) gehouden die onze local/vriend Keven won. Het was dus niet gek dat door al het dansen de barvloer inzakte.
De volgende dag was Het Afscheid. Het was vooral moeilijk omdat je weet dat je zelf lekker verder kunt genieten, terwijl de locals daar waarschijnlijk nooit de Transkei uit zullen komen (en waarschijnlijk ook niet oud zullen worden). Met sommige Coffee Bayers zijn we erg goed bevriend geraakt en was het dus wel even slikken. Gelukkig hoefden we niet meteen van iedereen afscheid te nemen, want we werden door Erik, Simone en Jenna afgezet bij de parkeerplaats van Bulungula. Dit bleek achteraf i.p.v. 1,5 uur wel 3 uur rijden te zijn (zij kwamen dus veel te laat terug op het werk). Vanaf die plek werden we opgehaald met een 4wd, waarna er nog een lange rit was door de modder, over heuvels en door dalen, voordat we bij het hostel aankwamen. Omdat het zo geisoleerd was, was het een ideale plek om bij te komen van het Bomvu leven. Alles was ecologisch; ze hadden bijvoorbeeld zonnepanelen voor electriciteit en het toilet trok je door met aarde. Na een paar dagen durfden we het aan om voor het eerst in 2,5 maand de "beschaving" weer op te zoeken en gleden met de 4wd over de meest ontoegankelijke paden. Al een avontuur op zich natuurlijk!
De stad Mthatha was eigenlijk alleen maar goed om een vette hap te halen en extra veel chocolade, daarna gingen we meteen weer verder reizen. In een aantal dagen reisden we langzaam naar Durban, terwijl we vaak gratis of goedkoop onderdak kregen omdat we bij Bomvu horen. In Durban was het druk met toeristen; de band Metallica trad daar op. Allang al uitverkocht natuurlijk, maar dat Erwin en ik op een terrasje naar de surf aan het kijken waren kwamen ze opeens langslopen met hun surfboardjes onder hun arm. Ze konden aardig surfen, trouwens!
Vanuit daar werden we opgehaald door onze vriendjes van The Secret Spot, waar we helemaal in de watten gelegd werden. Erwin had met Dylan en Vicky weer een aantal heerlijke surfsessies gehouden en ik vermaakte me prima op het strand. We kregen weer een baan aangeboden, een heel aantrekkelijke, maar ons verblijfsvisum stond te verlopen. We wilden graag Dennis verrassen op zijn 30ste verjaardagsfeest en hadden stiekem een vlucht geboekt. Afgelopen vrijdag vlogen we van Durban naar Johannesburg en van Johannesburg naar Amsterdam, waar we zaterdagmorgen werden opgehaald door onze families. Onze gevoelens van het thuiskomen waren nog een beetje gemengd, maar dat we eenmaal de familie en vrienden zagen was dat meteen weer over. We gingen in traditionele Zulu en Xhosa kleding naar het feest, maar toen bleek het een 70's disco thema te zijn en vielen we een tikkeltje uit de toon. Het was een geweldige avond, alsof we nooit weg waren geweest. Nu zijn we ons huisje aan het opknappen; er staat onder andere een bos in de keuken. Kom gerust eens kijken...
Nu mag het 'serieuze' leven weer beginnen. Erwin begint 1 april alweer met werken en ik ga eerst nog op zoek naar een leuke baan. Voorlopig blijven we dus in Nederland, maar je weet maar nooit!
Voor al onze trouwe fans: harstikke bedankt voor de lieve, grappige en ontroerende berichtjes. Door jullie bleef het leuk om de website bij te houden. Nkosi kakhulu!