Tussen jou en mij, lee da een berg.. De Tafelberg!

Gelukkig nieuwjaar allemaal! Hoop dat het voor iedereen een spetterend feest was met veel dronkenschap en volle magen. Mijn nieuwjaar was ik zo blij als blik met alle drop die ik heb gekregen! Harstikke bedankt daarvoor! Omdat we erg lui zijn geworden in het schrijven van de verhalen, heb ik Dian gevraagd het tweede verhaal van onze vakantie samen te schrijven. En ik moet zeggen... Zelf had ik het (bijna) niet beter gekund!

KAAPSE PRACHT,

Eerste Kerstdag, we vertrekken van Windhoek (Namibië) terug naar Kaapstad. We besluiten s’nachts te vertrekken vanwege de hitte. Het is toch zo’n 14 uur rijden dus om 3 uur op en om 4 uur zitten we weer in de auto. De enige die geen olifantenpoten heeft van het vele zitten in bus en auto is Erwin. Hij had de mooiste benen van ons vieren. Onderweg verdoen we onze tijd met rooie auto’s tellen ( we telden er 3) en zuid Afrikaanse “sokkies” beluisteren en na zo’n lange rit konden we sommige zelfs meezingen. Na 14 uur kwamen we aan in Kaapstad.
Erwin ontpopte zich als een ervaren coureur. Ik vond het knap van hem hoe hij links door het verkeer scheurde en zonder te blikken of blozen recht op onze backpacker afreed waar we die week zouden logeren.
In Kaapstad waren we van alles van plan maar om de een of andere duistere reden kwam er niks van onze plannen terecht.
We zouden de Tafelberg op gaan maar of het was te druk of te bewolkt of er stond te veel wind. Ook Robbeneiland werd niks maar eigenlijk hadden we meer dan genoeg robben gezien en vooral geroken voor de rest van ons leven. Maar er waren genoeg leuke dingen te doen in Kaapstad en omstreken dus hebben we ons geen moment verveeld. Niet voor niets is Kaapstad onlangs uitgeroepen tot een van de mooiste steden van de wereld. Leuke winkeltjes, restaurantjes, marktjes en mooie witte stranden waar het goed vertoeven was.
Het allermooist vond ik het bezoek aan een Township. Dat was op onze laatste vakantiedag. Je hebt van die georganiseerde trips met gids die je meeneemt dwars door de zwarte krottenwijken van Kaapstad. We waren met z’n zessen. Janneke en Nico, die Erwin en
Mieke eerder hadden ontmoet besloten ook mee te gaan. Het was een heel indrukwekkende tocht vooral omdat je niet weet wat je moet verwachten en eerlijk gezegd voel je je in de eerste instantie een beetje een ramptoerist die andermans narigheid komt begluren. Volgens de gids was dat absoluut niet zo omdat de bevolking blij is dat je ook hun wijk en hun manier van leven komt bekijken en willen laten zien dat ze een sterk volk zijn die de kracht hebben om te leven ondanks dat ze in een Town Ship wonen. De meeste zouden nergens anders willen wonen omdat de samenhorigheid enorm groot is en iedereen elkaar helpt als er iets aan de hand is. Eigenlijk vinden ze ons blanken maar een beetje zielig omdat we met ons geld en mooie huizen sociaal zo arm zijn.
Dus wij de trip gemaakt en inderdaad het was geweldig. Geen argwanende blikken van wat doen jullie hier maar een heel hartelijke sfeer. De mensen leven echt in krotten wat niet meer is dan muren van planken en golfplaten daken echt helemaal aan elkaar gebouwd. Het wemelde van de mensen en heel veel kleine kindertjes kortom een drukte van belang. Eerst stopten we bij een backpackers lodge die we van binnen mochten zijn. Je kon daar logeren en Mieke en Erwin hebben gelijk geboekt om daar oud en nieuw te vieren. Gaaf hoor, ik was eigenlijk best wel een beetje jaloers want dat had ik ook wel gewild.
Daarna gingen we naar een kroegje iets verderop. Het was eigenlijk niets meer dan een schuurtje maar het was er druk, gezellig, lekkere muziek en er stond zelfs een poolbiljart. Daarna zijn we naar een kroegje gegaan waar we zelf gebrouwd bier hebben gedronken. Het was een klein armoedig en donker kroegje vol met oudere mannen. Het bier zat in een emmer waar iedereen om de beurten een slok uit nam. Lekker was het niet maar wel heel apart…
Toen was het inmiddels etenstijd. De Townshippers blijken alleen vlees te eten en niets anders. Op straat zie je dan ontzettend veel mensen die vlees aan het roosteren zijn en verkopen. Groenten en brood zijn meer voer voor blanke watjes dat eten zij niet of nauwelijks. Het restaurant waar we aten was meer een slagerij waar je ook kon eten buiten onder een golfplaten afdak. Het zat afgeladen vol en het was daar erg rumoerig maar wel gezellig. Het vlees werd opgediend in grote geëmailleerde schalen zo groot als een afwasbak en zat vol met geroosterd vlees. Het was de bedoeling dat je een stuk vlees met je blote handen uit de bak griste en die gewoon afkloof. Het had wel wat en scheelt in ieder geval een berg afwas. Ook stond en een schaal met een of ander dikke maïspap waar een klodder af moest pakken, een leuk balletje van moest draaien om die weer door de jus halen . Best lekker, we hebben er goed van gesmuld.
Na het eten zijn we naar een sangoma (witch doctor) geweest. Die oefende zijn praktijk uit in een of ander donkere schuur die helemaal vol hing met maskers, opgezette beesten en ik weet niet allemaal wat. Eenmaal gewend aan het donker merkte ik dat er een opgezet aapje over mijn schouder hing (Getsie). De sangoma beweerde dat hij met voorvaderen kon communiceren en toen Mieke vroeg of hij ook met haar voorvaderen kon praten kon hij dat wel maar moest hij bepaalde kruiden hebben. Deze moesten dan in water worden geweekt, waarna hij het over haar heen zou gooien en dan kon zij zelf met haar voorouders in contact komen. Ja ja, hij maakte zich er gemakkelijk vanaf en zijn geloofwaardigheid zakte ook onmiddellijk naar het nulpunt.
Al met al was het een heel interessante trip die ik voor geen goud had willen missen.
Hierna was het alweer tijd om huiswaarts te keren . Onze vakantie zat er weer op helaas. Mieke en Erwin hebben ons naar het vliegveld gebracht en gaven ons een waardig afscheid door onze enkels vast te pakken en ons te smeken niet te gaan. Maar ja het kan wel op al is het lekker dus hebben we ons met geweld losgerukt en zijn zonder blikken of blozen weggegaan. DAAR…. Koekje van eigen deeg.
Maar bruine rakkers het was te gek en ik ben nu reuze benieuwd naar jullie oud en nieuw avontuur……..

Voor degene die op zoek zijn naar een vrouw heb ik deze advertentie gevonden.

Rooi Rok Bokkie is een 39-jarige weduwee met twee kinders. Sy weeg 60 kg met rooi hare en grysblou oe. Sy rook, drink ’n drankie by geleentheden en hou van dans, musiek, vleis braai, kinders, die buitelewe en mototfietse.

Liefdevolle, saggeaarde en standvastige mans tussen 36 en 45 wat hou van kinders en weet hoe om ’n vrou te waardeer, kan skryf. Geen kansvatters en foto’s is welkom.


Dank je, Dian, maar je bent 1 detail vergeten dat ik toch even wil vermelden. Dit was namelijk mijn hoogtepunt van de vakantie! We zijn namelijk ook naar Boulders Beach geweest, waar een grote kolonie pinguins wonen. We waren meteen vertederd door die stuntelige schattige beestjes. Dian was door het dolle want er stond een pinguin vlak bij haar die haar een vleugeltje gaf. Ik zie hoe Dian zijn vleugeltje probeert te schudden en voordat we het weten hing deze met zijn volle gebit in Dian haar vinger. Met een geschrokken gezicht trok ze haar vinger weg en je zag de pijn in haar ogen. Natuurlijk deed ze net alsof het niet zoveel pijn deed, maar ik wist wel beter!
Voor oud en nieuw wilden we eens iets anders en gingen inderdaad in het Township overnachten. Hoewel de meeste blanke bewoners van Kaapstad nooit een voet in zo'n township durfen te zetten, leek het ons juist een leuke ervaring. We werden al heel hartelijk ontvangen door de familie bij wie we logeerden. Het hostel was van buiten gewoon een krotje als alle anderen, maar van binnen was het best gezellig. Buurtkinderen gaven ons in ruil voor een koekje een rondleiding door hun wijk, waar we al door iedereen aangesproken werden of bijna fijngeknepen door een Big Mama in een groepsknuffel. Meer dan eens redden die kleine schooiertjes ons uit die benarde posities. Tot middernacht zaten we met de familie of de buurtbewoners gezellig te kletsen. Terwijl Erwin buiten zich kostelijk vermaakte met 'de jongens', moest ik met de familie op mijn knieen in de kamer zitten met een kaars, terwijl de vader Piksteel (weet niet waarom hij zo heet) een gebed zonder einde opzegde. Mijn arme knieen! Om 12 uur rende iedereen naar buiten met een kaars, waarbij je "happy, happy, happy!" moest roepen. Iedereen knuffelde elkaar en er werd veel gedanst op de straat. We voelden ons nooit onveilig, want als er een dronken man op ons afkwam werd hij meteen weggejaagd door de anderen en iedereen was zo hartelijk naar ons toe! We kregen dansles en moesten hun ook onze danspasjes leren, maar die foute discopasjes gingen er toch niet echt in bij ze. De jongste dochter (9) van Piksteel was er na een spoedcursus van ons met de camera vandoor gegaan. Na een tijdje kwam ze in paniek naar me toe; ze had wat lelijke foto's gemaakt en nu deed de camera het niet meer. De batterijen bleken op te zijn en ik moest haar beloven de 'lelijke' foto's te wissen en vooral niet op te sturen. Pas later begrepen we dat ze ehm.. natuurfoto's van zichzelf had gemaakt, die we natuurlijk meteen verwijderd hadden.
Na het geweldige nieuwjaarsfeest en te weinig slaap was het moeilijk om weer weg te gaan. We hadden veel van deze mensen geleerd; zo arm zijn ze eigenlijk niet.
Het is hier rond de 38 graden, gelukkig een stuk koeler dan Namibie, maareh hoe is het eigenlijk in Nederland?