Ping, Ping! (knipoog, knipoog!)

De afgelopen week was weer heel erg intens. Intens omdat we nu echt de mensen uit het dorp goed leerden kennen en de kinderen ons geen moment met rust lieten. Miekaa, Miekaa!!! Er was geen ontkomen aan.
Het contact met de lokale bevolking was vooral zo goed geworden omdat we een zgn Homestay hebben gedaan. De thaise vrijwilligers hadden een oproep gedaan of 7 gezinnen zich wilden aanmelden om Nederlandse vrijwilligers in huis te nemen. Uiteindelijk hebben 15 enthousiaste gezinnen gereageerd. Omdat ze niemand wilden teleurstellen werd besloten dat ieder tweetal bij een gezin zou slapen, maar door twee gezinnen vermaakt zouden worden. Erwin en ik kwamen bij een gezin terecht waar de vader op een rubberplantage werkte en in het andere gezin was de vader een masseur(!). We sliepen bij het eerste gezin met vader Lung Sutin, moeder Pa Lim (haha) en zoon ? Deze 19 jarige jongen ontliep ons steeds, misschien omdat wij zijn kamer hadden ingepikt en hij ergens anders moest slapen..! Onze tijdelijke moeder en vader zorgden goed voor ons. Ze spraken geen engels en ons woordenboekje konden ze niet lezen met hun slechte ogen. Als we de zinnetjes uit het woordenboekje probeerden uit te spreken begrepen ze er niets van: we mime-speelden erop los met elkaar! Gelukkig hadden we al aardig wat Thaise zinnetjes in ons repetoire, dus helemaal stil waren we niet. Ook de kinderen uit de buurt kwamen ons nieuwschierig waarnemen. We moesten meedoen met allerlei rare thaise spelletjes waaronder 'levend touwtrekken'. Hoe dat gaat demonstreer ik graag thuis een keertje.
Om 9 uur moesten we naar bed, want om 2 uur 's nachts begint Vader Sutin te werken op de rubberplantage. Natuurlijk mochten wij ook mee om te kijken hoe dat in zijn werk gaat. Met een mes mochten wij een stukje van de schors afschrapen zodat het rubber eruit kwam druppelen in de halve kokosnoot die aan de boom bevestigd werd. Erwin bleek een natuurtalent maar ik haalde veels te veel van de boomschors weg. Ik geloof dat ik 3 bomen vernield heb voordat ik mijn slag te pakken had. Wat was mijn surrogaat vader trots op me!!!
Terug bij ons huis mochten we voor de tweede keer ontbijten. Zittend op de grond, zoals we inmiddels al gewend waren, kun je uit verschillende rijstgerechten kiezen. Als je zegt dat je iets lekker vind wordt je hele bord volgeschept. We zaten dan ook prop en propvol na dit tweede ontbijt. Jammer genoeg was onze surrogaat-moeder het hier niet mee eens: we moesten met haar mee naar de buren. Ja hoor: de hele keukenvloer lag weer vol met allerlei schaaltjes met nog onbekende lekkernijen. Hoe lekker het ook was, we KONDEN niet meer.. We zaten gewoon veel meer dan vol, nog een hap en ik ontplof! Ook moesten we een mierzoet drapje proeven. Uit beleefdheid zeg je maar dat het lekker is en dat krijg je meteen een bierpul vol. Na deze maaltijd hebben we met de gedachten gespeeld om ons een tijdje te verstoppen, zodat we niet meer hoefden. Om wraak te nemen hadden we als cadeau klompen en een stuk kaas voor ze meegenomen. Deze kaas hebben we ze laten opeten, terwijl we zagen dat ze het absoluut niet lekker vonden. MOEHAHA!
Na de lunch mochten we weer terug naar ons kamp. Iedereen bleek dezelfde ervaring te hebben gehad en niemand leek meer in staat iets te doen. Zo ziek voelden we ons van het vele eten!
Toch hebben we het werk afgekregen. Het is ontzettend mooi geworden, al zeg ik het zelf! Als extra project hebben we een Clean Up the World actie opgezet, om de lokale mensen te leren hun troep op te ruimen. Met bijna iedereen uit het dorp en alle vrijwilligers zijn we het dorp gaan opruimen. De mensen gooien hun troep gewoon op de grond of in de rivier. We haalden 75 vuilniszakken troep op. Erwin en ik hielpen mee op het meertje op te knappen waarin de kinderen zwemmen. Het zat vol met onderwaterplanten. Al snel bleek dat het ook barstte van de slangen tussen die onderwaterplanten. IEH! Erwin had er op een gegeven moment een in zijn handen en gooide hem snel ver weg. Ik zag een slang vlak bij mij en een vriendinnetje het water in glijden. Ik wist dat zij als de doods voor die beesten is, dus ik wachtte precies 2 minuten voor ik haar het nieuws vertelde. Ik was toch wel erg benieuwd naar de gil die ze zou gaan slaken. Die gil viel trouwens wel mee, maar ze was wel binnen 3 seconden het water uit. Hiukwan: als je dit leest: "Mietje!!!" ;-)
Afgelopen vrijdag was ons afscheidsfeest. We werden weer (te) uitgebreid bedankt door (te) veel mensen; maar het was werkelijk ontroerend. Natuurlijk moesten wij ook weer iets doen en we leerden hun de stoelendans. Ik won de voorbeeldronde van vrijwilligers natuurlijk, maar toen we het de kinderen lieten doen ging het er veel gewelddadiger aan toe. Er braken echt vechtpartijen uit wat er niet zachtzinnig uitzag. Volgende keer gewoon maar de vogeltjesdans ofzo. Vanzelfsprekend deden we daarna Karaoke, met afwisselend engelse en thaise liedjes. Op het einde van de avond besloten we met een groepje Eternal Flame van The Bangles te zingen. Het ging niet helemaal zuiver, dus gingen we maar zo vals mogelijk zingen. We gingen helemaal in het nummer op en vonden onszelf onwijs cool, maar toen het nummer afgelopen was bleek de hele zaal helemaal stil en zat iedereen ons verbouwereerd aan te staren. We zijn net zo stilletjes het feest uit geslopen...
Wat veel indruk op ons heeft gemaakt was de volgende dag. De leraren kwamen de school evalueren. Ze vertelden met tranen in hun ogen hoe blij ze waren met wat wij hebben gedaan en hoe belangrijk ons bezoek is geweest voor de gemeenschap in het dorp. De mensen zijn nader tot elkaar gekomen en beseffen veel meer hoe belangrijk de school is voor de kinderen. Ze zullen er alles voor doen om deze school ook mooi te HOUDEN! Dit was natuurlijk erg fijn om te horen; daar doe je het voor. De kinderen hebben we de versierde schriften gegeven en voor we het wisten moesten we weer weg. Veel ouders kwamen met hun kinderen naar de school om ons uit te zwaaien. Onze Thaise ouders kwamen ook nog even om ons een cadeautje te brengen. Zo lief!
Met pijn in ons hart namen we afscheid van de kinderen en de Thaise vrijwilligers. We hebben zeker weer bijzondere en blijvende vriendschappen gesloten. Met de Nederlandse vrijwilligers zitten we nu in Bangkok, sommigen zitten inmiddels alweer op het vliegtuig naar huis. Wij vertrekken over een paar uur en zullen nog een dagje Stockholm gaan verkennen. Morgenavond zetten we voet op Nederlandse bodem.
We hoorden van Dian dat ze nog veel hulp heeft gehad van haar sportleden en vrienden om ons project te promoten. Onwijs bedankt daarvoor! Echt geweldig!!!
Dikke knuffels voor iedereen die dit leest,
Mieke en Erwin